Katecheza 20.05.2021r.

klasa 7c i 7a

Temat: Mówić prawdę i dotrzymać słowa.

Niedawno mówiliśmy o wielkich polskich świętych, którzy wcielali dziesięć przykazań Bożych w życie. Głosili prawdę, choć nie zawsze była ona dobrze przyjmowana. Przypomnijcie sobie św. Wojciecha, św. Stanisława czy bł. ks. Jerzego Popiełuszkę. Dawanie świadectwa prawdzie doprowadziło ich do męczeńskiej śmierci. Nie ugięli się jednak, dotrzymali wiernie przyrzeczenia danego Bogu. Dziś porozmawiamy o prawdzie i o tym, co z niej wynika.

Zacznijmy od poznania Cassie Barnell, dziewczyny, w życiu której prawda była bardzo ważna, a jak się okaże – nawet najważniejsza.

Cassie Bernall wychowywała się w chrześcijańskiej rodzinie, ale nie była grzeczną nastolatką. Swoim rodzicom sprawiała wiele kłopotów, miała obsesję na punkcie muzyki deathrock i wampirów. Nienawidziła wszystkich, nawet siebie, zażywając narkotyki i posuwając się do samookaleczeń. Zrozpaczeni rodzice robili, co mogli: Cassie zmieniła szkołę, środowisko kolegów, rodzice starali się być zawsze blisko niej. Poznała nowych przyjaciół, m.in. Jamie, z którą zaczęła rozmawiać o Bogu. To dzięki niej znalazła się w grupie modlitewnej, ale nadal była smutna i zamyślona. W jednym z listów tak pisała: „Stałam się taka, jaka nigdy nie chciałam być. Jestem przygnębiona… Nigdy nie chciałam być pesymistką ani płaczliwym dzieckiem. Nie prosiłam o osobowość, która dla innych nie jest pociągająca, ani też jej sobie nie wybrałam. Mama zawsze mówiła mi, żebym myślała pozytywnie i uśmiechała się – ludzie to widzą i to ich pociąga. Szkoda, że tego nie potrafi ę, bo zawsze chciałam być wesołą, tryskającą energią dziewczyną, z którą inni chętnie przebywają”. Cassie pozostawiła po sobie notatki. W jednej z nich pisze: „Staram się bronić mojej wiary w szkole… Może to być zniechęcające, ale może również dawać wiele zadowolenia…” A w liście do przyjaciółki napisała: „Muszę być całkowicie szczera wobec siebie i Boga i przestać myśleć, że mogę Go okpić – On jest BOGIEM, trzeba o tym głośno krzyczeć! Nie mogę iść na kompromisy… Nie chcę, żeby ktokolwiek uważał mnie za hipokrytkę”. Postawę prawdziwego, żarliwego chrześcijanina zachowała do końca. We wtorek 20 kwietnia 1999 r. w porze lunchu w drzwiach biblioteki w Columbine High School w Littleton pojawili się dwaj uczniowie, którzy znani byli ze swej nienawiści do chrześcijan i grup etnicznych. Mieli ze sobą broń i postanowili jej użyć. Jeden z nich podszedł do Cassie i zapytał: „Czy wierzysz w Boga?”. Po chwili usłyszał odpowiedź: „Tak. Wierzę w Boga”. Nic więcej nie zdążyła powiedzieć. Zginęła jako męczennica w wieku 17 lat.

Cassie nie bała się powiedzieć prawdy, bo była pewna jej słuszności. Prawda, Jezus były dla niej ważniejsze niż wszystko inne. Jej świadectwo prawdzie to postawa bohaterstwa i męczeństwa. Również my na co dzień stajemy przed wyzwaniami, chociaż nie tak radykalnymi, w których należy postawić na prawdę, na dotrzymanie obietnicy, jaką się złożyło.

Przykazanie VIII nakazuje nam mówić prawdę. Zobowiązuje nas do odrzucenia kłamstwa, a dawania świadectwa prawdzie. Prawda przybliża nas do innych ludzi i buduje nasze zaufanie do nich. Szacunek do prawdy zbliża nas przede wszystkim do Boga, który jest źródłem prawdy. Jezus mówi: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem” (J 14,6). Kto naśladuje Jezusa, chce iść za Nim, ten musi swoje życie oprzeć na prawdzie. Chrześcijanin, dając świadectwo prawdzie, jest podobny do Jezusa, który powiedział do Piłata: „Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie” (J 18,37). Dlatego w życiu ucznia Jezusa nie ma miejsca na kłamstwo, hipokryzję, fałsz. Uczciwość w naszej mowie i postępowaniu jest znakiem rozpoznawczym, że należymy do Jezusa, jesteśmy chrześcijanami. Jezus mówi: „ Niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie” (Mt 5,37).

Nie zawsze jest łatwo mówić prawdę. Czasami wydaje nam się, że gdy powiemy prawdę, zostanie ona odebrana negatywnie, zostaniemy źle zrozumiani, będziemy mieć z jej powodu problemy. Pojawia się wtedy pokusa powiedzenia nieprawdy, kłamstwa. Może się to przejawiać na wiele sposobów.

Obmowa:

prawdziwe informacje mówione ze złą intencją

negatywne informacje z ujawnianie wad i błędów innych bez ważnej przyczyny

niszczy dobre imię i cześć bliźniego

Oszczerstwo:

wypowiedź sprzeczna z prawdą

daje okazję do fałszywych sądów

powoduje utratę dobrego imienia

narusza cnoty sprawiedliwości i miłości

Krzywoprzysięstwo:

wypowiedź sprzeczna z prawdą

przyczynia się do skazania osoby niewinnej

przyczynia się do uniewinnienia osoby winnej

podważa sprawowanie wymiaru sprawiedliwości

Wiarołomstwo:

niedotrzymanie przyrzeczenia

niewierność przyrzeczeniu

zdrada zaufania

Prawda ma ogromną wartość. Jest niezastąpiona w życiu z innymi ludźmi, a przede wszystkim w życiu z Bogiem, który zawsze jest z osobami służącymi prawdzie.

Pomódl się o odwagę życia w prawdzie.

Katecheza 11.05.2021r

klasa 7 b

Temat: Tradycja, która niesie wiarę.

Będziemy dzisiaj poszukiwać różnych tradycji, które łączą się z wiarą. Ich elementy przewijają się przez cały rok i podczas całego naszego życia. Wiele zwyczajów towarzyszy nam od najmłodszych lat i są dla nas oczywiste, tak że nie wyobrażamy sobie np. świąt Bożego Narodzenia bez choćby symbolicznej choinki. Niektóre zwyczaje znają wszyscy, ale są i takie, o których pamiętają już tylko nasi dziadkowie. Zwyczaje zależą również od regionów Polski.

Tradycja – przekazywane z pokolenia na pokolenie treści kultury (takie jak: obyczaje, poglądy, wierzenia, sposoby myślenia i zachowania, normy społeczne), uznane przez zbiorowość za społecznie doniosłe dla jej współczesności i przyszłości.

(za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Tradycja)

W Polsce z tradycją chrześcijańską związane są wszystkie ważniejsze święta. W naszym świętowaniu zachowały się też zwyczaje i obrzędy wcześniejsze niż chrześcijaństwo. Praktyki i elementy dawnych pogańskich świąt splotły się z elementami chrześcijańskimi, które nadały im nowy sens i wymiar.

Przyporządkuj zwyczaje odpowiednim okresom roku liturgicznego lub innym wydarzeniom:

Boże Narodzenie -

Wielki Post -

Wielkanoc -

Inne:

Zwyczaje:

dzielenie się opłatkiem,

kolędowanie,

jasełka,

choinka,

prezenty na gwiazdkę,

szopka,

pisanki i kraszanki,

święconka,

baranek,

śmigus-dyngus,

poświęcenie palm,

pierwszy taniec,

Popielec,

dożynki,

droga krzyżowa,

błogosławieństwo rodziców,

pielgrzymka,

roraty,

poświęcenie wianków,

poświęcenie ziół,

podawanie gromnicy umierającemu,

znak krzyża wodą święconą,

tłusty czwartek,

procesja do czterech ołtarzy,

post ścisły,

majówki,

żałoba.

Życie duchowe nie ogranicza się tylko do liturgii. Przenika do tradycji rodzinnych i społecznych. Liturgię i tradycję łączy zadanie głoszenia Ewangelii i pogłębiania wiary.

Tu dowiesz się więcej:

https://view.genial.ly/5eaf15e128777d0d4ca7d1c9

Katecheza 29.04.2021r.

klasa 7c i 7a

Katecheza 27.04.2021r.

klasa 7b

Temat:  Kardynał Wyszyński -  karta pracy.

Powtórz  materiał z ostatniej lekcji.

Stefan Wyszyński, kardynał, prymas Polski, urodził się w 1901 r. w Zuzeli. Naukę na poziomie gimnazjalnym pobierał w Warszawie, Łomży i we Włocławku. W 1920 r. wstąpił do włocławskiego seminarium i cztery lata później przyjął święcenia kapłańskie. We wrześniu 1925 r. rozpoczął studia prawnicze na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, które ukończył tytułem doktorskim. Pogłębiał swą wiedzę w Austrii, Włoszech, Francji, Belgii, Holandii i Niemczech. Po wybuchu wojny w 1939 r. przeniósł się do Wrociszewa, a następnie na Lubelszczyznę, do Kozłówki, gdzie zajął się opieką nad dziećmi, które przesiedlono z ośrodka dla ociemniałych w Laskach pod Warszawą. Pod koniec 1942 r. przeniósł się do Lasek, gdzie oficjalnie pełnił funkcję kapelana niewidomych, łącząc te obowiązki z wykładami na tajnym uniwersytecie. W powstaniu warszawskim był kapelanem wojskowym Okręgu „Żoliborz-Kampinos” oraz powstańczego szpitala w Laskach. Po wojnie powrócił do Włocławka, gdzie organizował seminarium i reaktywował drukarnię diecezjalną. Papież Pius XII mianował go 4 marca 1946 r. biskupem lubelskim. Jako biskup szczególną troską Wyszyński otoczył Katolicki Uniwersytet Lubelski. Był tam wykładowcą. W roku 1948 został arcybiskupem metropolitą gnieźnieńskim i warszawskim i jednocześnie prymasem Polski. Jako prymas szukał porozumienia z władzami państwa w nowych warunkach ustrojowych, zmodyfikował też organizację kościelną. W leżącej w gruzach Warszawie podjął dzieło odbudowy kościołów i kierował nim. Prymas Tysiąclecia odegrał niezwykle ważną rolę w latach pięćdziesiątych (czasy komunizmu), kiedy to władze PRL wypowiedziały wojnę Kościołowi. Władający zniewoloną Polską komuniści chcieli zastraszyć Kościół – ostatnią instytucję opierającą się ich rządom. Dlatego nocą 25 października 1953 r. kardynał Wyszyński został aresztowany i przez trzy lata przetrzymywano go w odosobnieniu, pozbawiając całkowicie władzy kościelnej. Internowano go kolejno: w Rywałdzie, Stoczku, Prudniku Śląskim i Komańczy. Przed uwięzieniem kardynała Wyszyńskiego Episkopat Polski opublikował memoriał, znany w historii pod tytułem „Non possumus” (łac. Nie pozwalamy). Biskupi odmówili respektowania rozporządzeń o obsadzaniu stanowisk kościelnych tylko za aprobatą władzy komunistycznej. List kończyły słowa: „Rzeczy Bożych na ołtarzach cesarza składać nam nie wolno. Non possumus”. Władze PRL, dobrze wiedząc, że na stanowisko Kościoła największy wpływ wywiera osobowość Prymasa, postanowiły zmusić go do uległości. Liczyły przy tym, że uwięziony i upokorzony, zgodzi się ustąpić ze wszystkich kościelnych stanowisk. Ale kardynał Wyszyński nie uległ naciskom i szykanom, nie poddał się zwątpieniu, zawierzył swój los Matce Bożej i wytrwał. Po uwolnieniu w 1956 r. starał się ułożyć stosunki Kościoła z państwem w imię narodowego dobra. Nieugięty w sprawach wiary i moralności, przygotowywał Wielką Nowennę, poprzedzającą jubileusz tysiąclecia państwa polskiego. Ostatnie lata upłynęły kardynałowi Wyszyńskiemu w atmosferze wyboru Karola Wojtyły na papieża (1978), jego pierwszej wizyty w Polsce (1979) oraz powstania niezależnych związków zawodowych „Solidarność” (1980). Zmarł w Warszawie 28 maja 1981 r., wkrótce po zamachu na Jana Pawła II. Pochowano go w podziemiach stołecznej archikatedry św. Jana. Jest kandydatem na ołtarze. Słusznie nazwany Prymasem Tysiąclecia, odcisnął niezatarte piętno swej indywidualności we wszystkich ważniejszych wydarzeniach religijnych, kulturalnych, społecznych i politycznych kraju. Był współinicjatorem pojednania polsko-niemieckiego i autorem odezwy do biskupów niemieckich: „Przebaczamy i prosimy o przebaczenie”. Pozostały po nim kazania i homilie, listy, przemówienia i szereg prac naukowych. (opr. na podst.: Encyklopedia chrześcijaństwa, Kielce 2000)

Na podstawie tekstu odpowiedz na pytania.

Uwaga! Proszę o krótkie odpowiedzi.

Pytania:

1. W którym roku urodził się Stefan Wyszyński?

2.  W jakiej miejscowości się urodził?

3. Wymień przynajmniej jedną miejscowość, w której uczył się w gimnazjum?

4. Na jakiej uczelni odbył studia prawnicze, które ukończył z tytułem doktorskim?

5. W jakich krajach oprócz Polski uczył się Stefan Wyszyński?

6. Kim się zajmował, będąc w Kozłówce i Laskach pod Warszawą?

7. Kto mianował go biskupem lubelskim?

8. W którym roku został prymasem Polski?

9. Kardynał został aresztowany 25 października 1953 r. O jakiej porze dnia?

10. Co znaczy wyrażenie „Non possumus”?

11. Biskupi napisali list do władz PRL. Czego według biskupów „nie wolno składać na ołtarzach cesarza”?

12. Czego odmówili władzy komunistycznej biskupi z Prymasem na czele?

13. Dlaczego władze PRL uwięziły Prymasa?

14. Ile lat władze PRL przetrzymywały go w odosobnieniu?

15. Gdzie przebywał podczas internowania go przez władze PRL?

16. Komu zawierzył swój los, swoje życie?

17. Co przygotował na jubileusz tysiąclecia państwa polskiego?

18. Kiedy zmarł prymas Wyszyński?

19. Gdzie został pochowany?

20. Jak został nazwany po swojej śmierci?  

Katecheza 22.04.2021r.

klasa: 7c i 7a

Temat: Kościół polski w okresie niewoli narodowej.

Na skutek trzech rozbiorów Polska znika z map świata. Od roku 1795 rozpoczyna się trwająca 123 lata niewola narodowa. Polacy znaleźli się pod panowaniem trzech państw: Rosji, Prus i Austrii. Zmagali się z różnymi problemami na terenach poszczególnych zaborów, między innymi zwalczano świadomość narodową, język, kulturę oraz wiarę katolicką. W zmaganiach i walkach o niepodległość walczyliśmy: bronią – jak w przypadku powstań, orężem słowa walczyli pisarze, poeci i twórcy, walczyliśmy także orężem wiary. Obok języka polskiego wiara katolicka była najważniejszym elementem i znakiem tożsamości narodowej.

Poniżej znajdziesz trzy teksty, przeczytaj je, następnie wybierz jeden z nich i odpowiedz na pytania pod tekstem.

Tekst 1

W czasie powstania listopadowego wszyscy biskupi, z wyłączeniem biskupa podlaskiego, którego diecezja najszybciej znalazła się pod okupacją rosyjską, poparli działania powstańcze. Entuzjastycznie popierał powstanie biskup krakowski Karol Skórkowski, który po jego klęsce został zmuszony do opuszczenia swojej stolicy biskupiej. Żaden z biskupów krakowskich nie zaprotestował przeciwko uchwalonej przez władze powstańcze rekwizycji dzwonów kościelnych z przeznaczeniem na armaty czy oddawaniu bielizny kościelnej na bandaże. Biskupi-senatorowie zdecydowali się w styczniu 1831 na podpisanie aktu detronizacji Mikołaja I – było to nawiązanie do średniowiecznej tradycji, pozwalającej na usunięcie tyrana. Niższe duchowieństwo (diecezjalne i zakonne) angażowało się w tworzenie oddziałów patriotycznych, wykorzystując ambonę do propagowania idei powstańczych. Po klęsce powstania księża zostali poddani surowym represjom, zlikwidowano również większość klasztorów.

– Jak Kościół angażował się w działalność powstania listopadowego?

– Jakie poniósł konsekwencje pomocy powstańcom?

Tekst 2

W zniewolonej i pozbawionej swobód politycznych Polsce wielkie znaczenie miał program oświatowo- gospodarczy, program tzw. pracy organicznej. Stanowił on szansę rozwoju cywilizacyjnego oraz skuteczną możliwość obrony narodu przed germanizacją i rusyfikacją. W Wielkopolsce księża propagowali wśród ludu czytelnictwo, zakładano biblioteki parafialne. Księża w Wielkopolsce włączali się aktywnie w działalność Towarzystwa Pomocy Naukowej (instytucja ta powstała w roku 1841). Do 1891 r. Towarzystwo Pomocy Naukowej umożliwiło zdobycie wykształcenia 2 245 stypendystom (młodzieży niezamożnej). Od 1848 r. w Chełmie działało na wzór Wielkopolski Towarzystwo Pomocy Naukowej dla Prus Zachodnich. Biskupie gimnazjum w Pelplinie było ostoją polskości na Pomorzu. Na Górnym Śląsku proboszcz w Piekarach Śląskich, ks. Jan Alojzy Ficek, był wydawcą i redaktorem jednej z pierwszych gazet w języku polskim w tym regionie – „Tygodnika Katolickiego”. Na Górnym Śląsku również księża katoliccy zakładali ochronki dla dzieci robotników oraz stowarzyszenia młodzieżowe. Od 1844 r. rozwijał się tam ruch abstynencki. Z pionierem tego ruchu w Polsce, ks. Fickiem, współpracowało liczne grono księży oraz katolików świeckich. Ruch abstynencki w następnych latach przenikał do Wielkopolski oraz do zaboru rosyjskiego.

– Jakie działania podjął Kościół, by zapobiec germanizacji i rusyfikacji Polaków?

– Co Kościół robił dla dzieci i młodzieży?

Tekst 3

W czasie Wiosny Ludów ujawnił się w Wielkopolsce związek pomiędzy religią katolicką a postawą obronną przed wynarodowieniem. Niemal całe duchowieństwo wielkopolskie, z arcybiskupem Leonem Przyłuskim na czele, opowiedziało się po stronie powstańców. Duchowieństwo poparło również założoną w roku 1848 Ligę Polską. Organizacja ta kładła nacisk na rozwój oświaty i budzenie polskiej świadomości narodowej. Sieć lig parafialnych pokryła Wielkopolskę, przenikając następnie na Śląsk. Powstanie styczniowe z powodu dużego zaangażowania duchownych miało znamiona ruchu religijnego. Arcybiskup warszawski, św. Zygmunt Szczęsny Feliński (niegdyś uczestnik powstania w 1848 r. w Wielkopolsce), chociaż osobiście był przeciwny rozpoczęciu powstania, uważając (słusznie), że nie przyniesie spodziewanych efektów, to jednak nie tylko go nie potępił, ale oświadczył carowi, że jako pasterz będzie zawsze ze swoim ludem. Zdecydowana postawa i protest arcybiskupa przeciw straceniu kapelana powstańców, kapucyna o. Agrypina Konarskiego, spowodował wywiezienie Felińskiego w głąb Rosji, gdzie przebywał przez 20 lat. Po upadku powstania styczniowego Kościół katolicki zapłacił ogromną cenę za wspierania działań niepodległościowych – zlikwidowano niemal wszystkie klasztory, skasowano diecezję podlaską, zamknięto wiele kościołów katolickich, zamieniając je na cerkwie prawosławne. Niższe duchowieństwo czynnie włączyło się w ruch powstańczy. Oprócz funkcji kapelanów wielu księży spełniało wielorakie zadania w podziemnych strukturach powstania.

– W jaki sposób Kościół budził poczucie świadomości narodowej?

– Jakie zadania spełniali duchowni podczas powstania styczniowego?

• Z jakiego powodu biskup Feliński przebywał 20 lat na zesłaniu w Rosji?

Katecheza 20.04.2021r.

klasa 7b

Temat: Unia brzeska.

Unią brzeską nazywa się unię kościelną zawartą pomiędzy Kościołem katolickim i Cerkwią prawosławną, która została ogłoszona w 1596 r. na synodzie w Brześciu Litewskim.

Cele unii brzeskiej:

• przywrócenia jedności Kościoła

• zmniejszenie wpływu Moskwy na wyznawców wschodniego obrządku, mieszkających na terenie Rzeczypospolitej Obojga Narodów

Skutki unii brzeskiej:

• podniesienie poziomu życia religijnego wśród ludności wschodniego obrządku

• konflikty na tle religijnym między wyznawcami obrządku wschodniego (unitami i dyzunitami)

• Rosja znalazła pretekst do wtrącania się w sprawy Rzeczypospolitej jako obrończyni jej prawosławnych mieszkańców

Podobieństwa i różnice między Kościołem rzymskokatolickim i unickim:

Podobieństwa: uznanie zwierzchnictwa papieża.

Różnice: różne obrządki liturgiczne i kalendarz, własne struktury organizacyjne i prawodawstwo.

https://view.genial.ly/5e95f4cebdc66c0ddf0547dd/presentation-741-unia-brzeska

W obecnym czasie, w którym się znaleźliśmy, potrzeba w nowy sposób uczyć się przeżywania Liturgii. Poniżej znajduje się link, pod którym możesz posłuchać, jak należy przeżywać Mszę Świętą transmitowaną w środkach przekazu, będąc w domu.

https://www.youtube.com/watch?v=l8v2SWoPqbY

katecheza 15.04.2021r.

klasa: 7c i 7a

Temat: Rzeczpospolita Obojga Narodów krajem tolerancji religijnej.

Od początku swoich dziejów człowiek poszukiwał Pana Boga. W ten sposób powstały religie, które są wyrazem tęsknoty człowieka za Nim.

Pięć największych z nich to:

• chrześcijaństwo – religia tych, którzy wyznają wiarę w Jezusa Chrystusa; opiera się na Piśmie Świętym Starego i Nowego Testamentu,

• judaizm – religia narodu izraelskiego, oparta na księgach Starego Testamentu,

• islam (muzułmanizm) – religia założona przez Mahometa; opiera się na Koranie,

• hinduizm – religia wyznawana w Indiach,

• buddyzm – religia założona przez Buddę, popularna w Indiach Wschodnich,

  Polska jest krajem chrześcijańskim od X w., od czasu, gdy Mieszko I przyjął chrzest.

  Niedługo po rozpoczęciu chrystianizacji Polski miały miejsce wydarzenia, które zaważyły o losach wielu chrześcijan. W 1054 r. doszło do tzw. schizmy wschodniej, która podzieliła Kościół w Europie na prawosławny (grecki, wschodni) oraz katolicki (łaciński, zachodni). W 1517 r. miała miejsce reformacja, w wyniku której powstały kościoły protestanckie. W ten sposób uformowały się główne gałęzie chrześcijaństwa: katolicyzm, prawosławie i protestantyzm. W ich obrębie ukształtowały się również mniejsze grupy, które nazywamy wyznaniami.

  Relacje pomiędzy wyznawcami poszczególnych religii nie zawsze układały się właściwie. Szczególnie w XVI w. na terenie Europy dochodziło do wielu przejawów nietolerancji.

  Od średniowiecza Polska była krajem wielowyznaniowym. Już w XIV w. w granicach naszego kraju żyli katolicy i prawosławni. Oprócz tego mieszkali w nim wyznawcy judaizmu i muzułmanie.

• Cudzoziemcy podróżujący po naszym kraju dziwili się, że w tych samych nieraz miastach znajdowały się świątynie różnych wyznań chrześcijańskich. Nierzadko, zwłaszcza na terenie Prus, różne wyznania sprawowały kult w tych samych świątyniach. Należy równocześnie pamiętać, że w większości polskich miast istniały synagogi (z wyjątkiem miast biskupich), a ich ochronę zagwarantowano w przywilejach królewskich nadawanych gminom żydowskim. Wszystkie te grupy wyznaniowe i narodowościowe cieszyły się własnym samorządem i korzystały ze stosunkowo rozległych swobód religijnych. Było to możliwe dzięki polityce tolerancji wyznaniowej, która znalazła swój pełny wyraz w słynnym akcie konfederacji warszawskiej, uchwalonym na sejmie konwokacyjnym (6–29 stycznia 1573 r.). Pod koniec obrad sejmowych, które miały na celu wybór nowego króla, postanowiono, że Polacy, tak jak ich przodkowie, będą się starali zachować między sobą pokój, sprawiedliwość i porządek, a różnice wyznaniowe nie będą powodem do przelewania krwi ani wymierzania kar. Był to pierwszy w Europie akt gwarantujący tolerancję religijną.

Przyjrzymy się zasadom, które obowiązują wierzących w Jezusa Chrystusa.

„Wszystko co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie” (Mt 7,12).

„Jak chcecie, żeby ludzie wam czynili, podobnie wy im czyńcie!” (Łk 6,31).

„Będziesz miłował bliźniego jak siebie samego” (Kpł 19,18).

„Będziesz / miłował swego bliźniego jak siebie samego” (Mt 22, 39).

„Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem” (J 13, 34).

Zapamiętaj.

Tolerancja religijna polega na…

– poznawaniu własnej religii,

– poznawaniu innych religii,

– współdziałaniu na rzecz pokoju i sprawiedliwości,

– szacunku wobec wyznawców innych religii.

Ale jedynie dobra znajomość swojej wiary kształtuje w człowieku szacunek do wyznawców innych religii.

Pomyśl, czego oczekuje od nas Pan Jezus względem ludzi innych wyznań.

https://www.youtube.com/watch?v=HOMiP25r2Is

Katecheza 13.04.2021r.

klasa: 7b

Temat: Korona i krzyż, czyli spór o św. Stanisława.

Św. Stanisław urodził się w Szczepanowie, między rokiem 1030 a 1039, pochodził z rodu rycerskiego. Odebrał staranne wykształcenie. W Krakowie początkowo pełnił funkcje pomocnicze w zarządzaniu diecezją, później został jednym z kapelanów książęcych. Po śmierci biskupa Lamberta w 1071 r. Bolesław Śmiały mianował Stanisława jego następcą. W tym czasie Kościół był silnie związany z władzą świecką. Dygnitarze kościelni byli jednocześnie urzędnikami królewskimi, powołanymi przez króla i poprzez to jemu podległymi. Okres, w którym żyje św. Stanisław, jest czasem przywracania świetności państwa Piastów. Zostaje odnowiona metropolia gnieźnieńska, powstaje nowa diecezja w Płocku oraz sieć klasztorów benedyktyńskich, które są ośrodkami religijnymi i naukowymi na terytorium Polski. Między Bolesławem Szczodrym

a biskupem Stanisławem doszło jednak do konfliktu. Król potraktował upomnienia biskupa jako zdradę i skazał na śmierć. Zabito go w czasie Eucharystii. Za swoją porywczość król poniósł karę: musiał uciekać z kraju i do końca życia prawdopodobnie przebywał w jednym z klasztorów na terenie dzisiejszej Austrii. O wydarzeniach tych pisali m.in. Anonim zwany Gallem, Wincenty Kadłubek oraz Jan Długosz. Choć św. Stanisława ocenia się w różny sposób, wszyscy się zgadzają, że jego zachowanie wynikało z poczucia obowiązku stawania w obronie godnego i chrześcijańskiego postępowania.

Przeczytajcie fragmenty „Żywota Świętego Stanisława” Wincentego z Kielczy i wypiszcie etapy konfliktu króla Bolesława Śmiałego z bp. Stanisławem.

„Ów Bolesław dla okropności swej zbrodni, której dokonał na świętym męczenniku Stanisławie, zwany był srogim, dla nadzwyczajnej hojności krótko – Szczodrym, a dla niezwykłej dzielności i męstwa – Wojowniczym. (…) Na czele swego wojska przemierzył obce ziemie i stoczył wiele walk z buntownikami, aby odzyskać dawne granice królestwa polskiego. I oto siódmy rok już mijał, a on rzadko przebywał w kraju. Przebywając zaś wśród pogan (…), nauczył się ich spraw i służył ich niegodziwościom. A biskup krakowski Stanisław widząc, że nie zdoła okrutnego Bolesława po ojcowsku powstrzymać od jego niegodziwych postępków i okrucieństwa, wystąpił przeciwko niemu i udzielił mu upomnienia zgodnie z przepisami dyscypliny kościelnej, grożąc mu najpierw zagładą królestwa, a następnie zawiesił nad nim miecz klątwy oraz zabronił mu wejścia do kościoła. A on, nieczuły na ojcowskie wezwanie do poprawy, stał się jeszcze skłonniejszy do wszelkiego zła. I oto gdy święty biskup sprawował służbę Bożą w kościele św. Michała na Skałce, kazał porwać biskupa i odciągnąć od ołtarza. Następnie rzucił się do ołtarza i podniósłszy zbrodniczą rękę na pomazańca Bożego, a zadawszy mu okropne rany i miecz już krwią zbroczywszy, uczynił go ofiarą godną Boga (…). Lecz Bóg Wszechmogący, który w dziełach swoich zawsze jest godny chwały, a w świętych swoich uwielbiony, zesłał natychmiast ziemskie i niebieskie stworzenia, aby wskazały szczątki jego chwalebnego męczennika i strzegły ich. W pobliżu bowiem ukazały się nadlatujące z czterech stron świata, wysłane przez Boga cztery orły, które krążąc wysoko nad miejscem męki nie pozwalały, aby sępy i inne krwiożercze ptaki zbliżały się do świętego ciała. Ośmieleni tym radosnym cudem i ożywieni gorliwą pobożnością niektórzy z ojców zapragnęli zebrać rozrzucone szczątki członków i krok za krokiem zbliżyli się do miejsca męki. Cud niewypowiedziany! Znaleźli ciało nienaruszone, zbroczone krwią, lecz bez żadnego śladu blizn, podjęli je, zabrali i złożyli w tymże kościele św. Michała, obok wejścia do kościoła”. (Wincenty z Kielczy, Żywot Świętego Stanisława)

Na podstawie powyższego tekstu ułóż plan wydarzeń z życia św. Stanisława Biskupa.

Zobacz też oryginalną opowieść o św. Stanisławie. https://www.youtube.com/watch?v=3q8RG7sHvb0

Katecheza 08.04.2021r.

kl. 7c

Temat: Korona i krzyż, czyli spór o św. Stanisława.

Św. Stanisław urodził się w Szczepanowie, między rokiem 1030 a 1039, pochodził z rodu rycerskiego. Odebrał staranne wykształcenie. W Krakowie początkowo pełnił funkcje pomocnicze w zarządzaniu diecezją, później został jednym z kapelanów książęcych. Po śmierci biskupa Lamberta w 1071 r. Bolesław Śmiały mianował Stanisława jego następcą. W tym czasie Kościół był silnie związany z władzą świecką. Dygnitarze kościelni byli jednocześnie urzędnikami królewskimi, powołanymi przez króla i poprzez to jemu podległymi. Okres, w którym żyje św. Stanisław, jest czasem przywracania świetności państwa Piastów. Zostaje odnowiona metropolia gnieźnieńska, powstaje nowa diecezja w Płocku oraz sieć klasztorów benedyktyńskich, które są ośrodkami religijnymi i naukowymi na terytorium Polski. Między Bolesławem Szczodrym

a biskupem Stanisławem doszło jednak do konfliktu. Król potraktował upomnienia biskupa jako zdradę i skazał na śmierć. Zabito go w czasie Eucharystii. Za swoją porywczość król poniósł karę: musiał uciekać z kraju i do końca życia prawdopodobnie przebywał w jednym z klasztorów na terenie dzisiejszej Austrii. O wydarzeniach tych pisali m.in. Anonim zwany Gallem, Wincenty Kadłubek oraz Jan Długosz. Choć św. Stanisława ocenia się w różny sposób, wszyscy się zgadzają, że jego zachowanie wynikało z poczucia obowiązku stawania w obronie godnego i chrześcijańskiego postępowania.

Przeczytajcie fragmenty „Żywota Świętego Stanisława” Wincentego z Kielczy i wypiszcie etapy konfliktu króla Bolesława Śmiałego z bp. Stanisławem.

„Ów Bolesław dla okropności swej zbrodni, której dokonał na świętym męczenniku Stanisławie, zwany był srogim, dla nadzwyczajnej hojności krótko – Szczodrym, a dla niezwykłej dzielności i męstwa – Wojowniczym. (…) Na czele swego wojska przemierzył obce ziemie i stoczył wiele walk z buntownikami, aby odzyskać dawne granice królestwa polskiego. I oto siódmy rok już mijał, a on rzadko przebywał w kraju. Przebywając zaś wśród pogan (…), nauczył się ich spraw i służył ich niegodziwościom. A biskup krakowski Stanisław widząc, że nie zdoła okrutnego Bolesława po ojcowsku powstrzymać od jego niegodziwych postępków i okrucieństwa, wystąpił przeciwko niemu i udzielił mu upomnienia zgodnie z przepisami dyscypliny kościelnej, grożąc mu najpierw zagładą królestwa, a następnie zawiesił nad nim miecz klątwy oraz zabronił mu wejścia do kościoła. A on, nieczuły na ojcowskie wezwanie do poprawy, stał się jeszcze skłonniejszy do wszelkiego zła. I oto gdy święty biskup sprawował służbę Bożą w kościele św. Michała na Skałce, kazał porwać biskupa i odciągnąć od ołtarza. Następnie rzucił się do ołtarza i podniósłszy zbrodniczą rękę na pomazańca Bożego, a zadawszy mu okropne rany i miecz już krwią zbroczywszy, uczynił go ofiarą godną Boga (…). Lecz Bóg Wszechmogący, który w dziełach swoich zawsze jest godny chwały, a w świętych swoich uwielbiony, zesłał natychmiast ziemskie i niebieskie stworzenia, aby wskazały szczątki jego chwalebnego męczennika i strzegły ich. W pobliżu bowiem ukazały się nadlatujące z czterech stron świata, wysłane przez Boga cztery orły, które krążąc wysoko nad miejscem męki nie pozwalały, aby sępy i inne krwiożercze ptaki zbliżały się do świętego ciała. Ośmieleni tym radosnym cudem i ożywieni gorliwą pobożnością niektórzy z ojców zapragnęli zebrać rozrzucone szczątki członków i krok za krokiem zbliżyli się do miejsca męki. Cud niewypowiedziany! Znaleźli ciało nienaruszone, zbroczone krwią, lecz bez żadnego śladu blizn, podjęli je, zabrali i złożyli w tymże kościele św. Michała, obok wejścia do kościoła”. (Wincenty z Kielczy, Żywot Świętego Stanisława)

Na podstawie powyższego tekstu ułóż plan wydarzeń z życia św. Stanisława Biskupa.

Zobacz też oryginalną opowieść o św. Stanisławie. https://www.youtube.com/watch?v=3q8RG7sHvb0

Katecheza 30.03.2021r

klasa 7b

Temat: Triduum Paschalne.

 

Dzisiaj, w ramach przygotowania do Świąt Zmartwychwstania Pana Jezusa przypomnienie, czym jest Triduum Paschalne.

https://view.genial.ly/5e8a3af459ee3c0df41ebdb3/interactive-image-triduum-paschalne

 

 

Katecheza 25.03.2021r. 

klasa 7c i 7a

                

Temat: Potrzebna pamięć, żeby zachować tożsamość.

 

„Sztuką jest umierać dla Ojczyzny, ale największą sztuką jest dobrze żyć dla niej.” To słowa wielkiego Polaka, kardynała Stefana Wyszyńskiego.

Co to znaczy dobrze żyć dla Ojczyzny?

To przede wszystkim kochać swój ojczysty kraj. Znać historię, szanować symbole. Nosić w pamięci tych, którzy żyli przed nami i poświęcali swoje życie w obronie Ojczyzny. To również dbać o szlachetność obyczajów, pielęgnować tradycje i wiarę.

 

Ojczyzna to dziedzictwo po moich przodkach. Ich poświęcenie i wiara, ofiarność i odwaga przygotowały dla nas wolny kraj.

 

Zapoznaj się z treścią:

 

https://view.genial.ly/5e9c789b124e5b0d7bd83f63/interactive-image-klasa-7-pamiec-i-tozsamosc

 

 

 

 

Katecheza 16.03.2021r.  / 18.03.21r. - kl.7a i 7c

Klasa: 7b

Temat: Świadectwo wiary mojej rodziny.

 

Zakończyliśmy nasze rekolekcje wielkopostne. Wiemy, że Pan Jezus prosi nas byśmy byli świadkami wiary. Co to znaczy być świadkiem wiary?

To znaczy, że każdego dnia kierujemy się w swoim życiu słowem Jezusa. Nasze czyny, wybory, decyzje opieramy na przykazaniach względem Boga i drugiego człowieka.

 

Szczególnym miejscem realizowania tych przykazań jest rodzina. To w rodzinie wzrastamy, z rodziną spędzamy wspólny czas i to w rodzinie najbardziej widać czy posłannictwo, które otrzymaliśmy od Boga realizujemy przez wzajemną miłość.

 

Poznamy dzisiaj postać św. Josemaria Escrive, hiszpańskiego kapłana, który wiele zawdzięcza swojej rodzinie.

 

https://view.genial.ly/604669be520ae90d7bf4f219/presentation-7-34-swiadectwo-wiary-w-mojej-rodzinie

 

Zadanie umieszczone jest w prezentacji.

 

 

Katecheza 04.03,2021r.

Klasa: 7c

Temat: Modlitwa w rodzinie i z rodziną.

 

Św. Matka Teresa z Kalkuty mówiła, że: „Rodzina, która modli się razem, pozostaje razem. Wprowadzajcie więc wspólną modlitwę w waszej rodzinie.”

Modlitwa umacnia więzi rodzinne, jest spoiwem. Modlitwa to też sposób na okazanie miłości.

Pamiętacie, kto uczył was pierwszej modlitwy? Kto mówił o Panu Bogu? Pokazał krzyż, kościół?

 

Jako chrześcijanie jesteśmy wezwani do modlitwy. Jest ona rozmową z Bogiem.

Umieszczone treści w poniższym linku pozwolą ci przybliżyć temat modlitwy.

 

https://view.genial.ly/5e6eb6fd80c12e0fd177912a/interactive-image-modlitwa-w-rodzinie-i-z-rodzina

Katecheza 04.03.2021r.

Klasa: 7a

Temat: Wielki Post – z czego się spowiadać?

 

W Środę Popielcową rozpoczęliśmy Wielki Post, który potrwa do Niedzieli Palmowej. Następnie wejdziemy w czas Triduum Paschalnego , w czasie którego będziemy przeżywać wydarzenia zbawcze.

Poniżej umieszczam link do katechezy:

 

https://view.genial.ly/602649d91dc449364ebd86cd/interactive-image-759-wielki-post-z-czego-sie-spowiadac

 

 

 

Katecheza 02.03.2021r.

Klasa: 7a

Temat: Spotkanie w godzinie apelu. Apel Jasnogórski.

 

Kliknij w poniższy link do katechezy:

 

https://view.genial.ly/5e79ea2617b0f90dfb8c0684/interactive-image-kat-32-kl-vii-spotkanie-w-godzinie-apelu-wyd-jednosc

 

 

Katecheza 02.02.2021r.;- klasa 7b ; 04.02.2021r. -klasa 7c i 7a

Temat: Na co poświęcić czas w niedzielę?

 

Dlaczego niedziela jest ważna? Posłuchajcie:

https://www.youtube.com/watch?v=7QaE1iJ625w

Niedziela pozwala nam spotkać się z najbliższymi i wyciszyć się podczas spotkania z Jezusem. To dzień inny niż pozostałe. Dzień poświęcony Bogu w kościele i w domu rodzinnym. Chrześcijańskie, katolickie świętowanie niedzieli łączy się ze spotkaniem z Chrystusem na Mszy Świętej.

Dla nas, chrześcijan, dniem świętym jest pierwszy dzień tygodnia – niedziela, ponieważ w tym dniu zmartwychwstał Chrystus. Każda niedziela przypomina to wydarzenie. Dlatego w tym dniu idziemy na Mszę Świętą, by świętować wspólnie z braćmi i siostrami w wierze. Msza Święta jest ucztą, podczas której Jezus karmi nas swoim Ciałem i swoją Krwią. Do tego spotkania należy się przygotować duchowo i zewnętrznie. Najważniejsze, by być w stanie łaski uświęcającej, która pozwala nam przyjąć Ciało Jezusa pod postacią chleba. Pod względem zewnętrznym powinniśmy pamiętać o odpowiednio dobranym stroju. Wykluczamy stroje sportowe – bo kościół to nie boisko oraz odsłaniające ciało – bo to nie plaża. Dbamy o to, by nasze ubranie było uroczyste, czyli wskazujące na szacunek wobec Boga i miejsca – świątyni.

Niedzielę powinniśmy też poświęcić na życie rodzinne. Wspólny posiłek przy stole, spacer, rozmowy czy inne wzajemne pasje budują więzi i pomagają w okazywaniu wzajemnych uczuć.

Posłuchajcie, jak świętować niedzielę w pandemii:

https://dominikanie.pl/video/katechezy/katechezy-07-jak-swietowac-niedziele-w-czasie-epidemii-odpowiada-o-lukasz-misko-op/

Zapisz w zeszycie:

W świętowaniu niedzieli najważniejsza jest Msza Święta.

Chrześcijanie powinni także świętować niedzielę, oddając swojej rodzinie i bliskim czas i staranie, o które trudno w pozostałe dni tygodnia.

 

 

 

Katecheza 28.01.2021r. - klasa 7c

Katecheza 25.01.2021r.

Klasa 7a i 7b

Temat: Wzrastać w latach i w wierze.

 

Przeczytaj:

 

Na lekcjach biologii poznajesz etapy rozwoju człowieka. Nauki przyrodnicze wymieniają kilka takich etapów. Na podstawie tej wiedzy obserwujemy, że człowiek wzrasta w latach poprzez rozwój fizyczny i umysłowy. Gdy dorastamy, rozwija się ciało i umysł. Jednocześnie powinna wzrastać nasza wiara.

 

Posłuchaj jak o swojej wierze wypowiada się Sławomir Szmala, polski piłkarz ręczny:

https://www.youtube.com/watch?v=Xen3KLK54Mw

 

Pierwszym krokiem w wierze jest CHRZEST. 

Kiedy rodzice przynoszą dziecko do chrztu, zaraz na początku kapłan kieruje do nich następujące słowa (podręcznik): „Prosząc o chrzest dla swoich dzieci, przyjmujecie na siebie obowiązek wychowania ich w wierze, aby zachowując Boże przykazania, miłowały Boga i bliźniego, jak nas nauczył Jezus Chrystus. Czy jesteście świadomi tego obowiązku?”. 

Rodzice, przynosząc swoje dziecko do chrztu, pragną, aby zostało ono włączone do wspólnoty Kościoła. Następnie zabiegają o to, aby umacniało się w wierze i w niej wzrastało, bo kochają je i chcą dla niego jak najlepiej. 

Św. Jan Paweł II tak mówił do rodzin:

„Musicie czynić wszystko, ażeby Bóg był obecny i czczony w waszych rodzinach. (...) Jesteście dla swoich dzieci pierwszymi nauczycielami modlitwy i cnót chrześcijańskich i nikt was w tym nie może zastąpić. Zachowujcie religijne zwyczaje i pielęgnujcie tradycję chrześcijańską, uczcie wasze dzieci szacunku dla każdego człowieka. Niech waszym największym pragnieniem będzie wychowanie młodego pokolenia w łączności z Chrystusem i Kościołem. Tylko w ten sposób dochowacie wierności waszemu powołaniu rodzicielskiemu i potrzebom duchowym waszych dzieci”. (Jan Paweł II, Homilia w czasie Mszy Świętej, Łowicz 14.06.1999)

 

Co ułatwia wzrost w wierze?

 

- unikanie niewłaściwego towarzystwa, nieuleganie wpływom środowiska

- właściwe gospodarowanie swoim czasem

- wyrabianie w sobie cnoty pracowitości

- odwaga w obronie przekonań religijnych

- w trudnościach zwracanie się do Ducha Świętego

 

Wychowanie religijne napotyka na różne przeszkody. Są nimi między innymi: moda na unikanie praktyk religijnych, lenistwo, brak odwagi do dawania świadectwa swojej wiary. Jak im przeciwdziałać? Proś o pomoc Ducha Świętego. On daje odwagę, by nie ulec wpływom środowiska, i siłę do rozwijania w sobie potrzebnych cnót.

 

Zapisz w zeszycie:

 

Celem wychowania religijnego jest budzenie w dziecku wiary i wspieranie w jej rozwoju. W wychowaniu świeckim rodzice uczą dziecko zasad postępowania bez odwoływania się do Boga i wartości religijnych. Wychowanie religijne jest ważne w życiu człowieka. Musimy rozwijać i umacniać naszą wiarę poprzez praktyki religijne.

 

Katecheza 21.01.2021r.

Klasa: 7c, 7a,     7b -19.01.2021

Temat: Powtórzenie wiadomości.

 

Wykonaną pracę należy przesłać do oceny na  adres:

renata.makowska@sp21.bytom.pl     W terminie do 30.01.2021r.

 

 

1. Co to jest wiara? ………………………………………………………………………………………………

2. W miejsce kropek wpisz odpowiednio następujące wyrazy: Jezus, treść, natchnione, czytane, apostoł.

    

   W Starym Testamencie za ………………………… uznajemy te księgi, które za natchnione uznawali …………………… i apostołowie, a w Nowym Testamencie te, które: – były ………………………… w czasie liturgii w Kościele jako Pismo Święte, – mają apostolskie pochodzenie, to znaczy albo ……………………… był ich autorem, albo autor oparł ich treść na informacjach pochodzących z nauczania lub katechez apostolskich, – zawierają budującą …………………… zgodną z nauką całego Pisma Świętego.

    

3. Dopasuj nazwę gatunku literackiego, występującego w Biblii, do jego opisu.

   Np. 1-f

   1. Psalm

   2. List

   3. Kazanie

   4. Przypowieść

   5. Hymn

   6. Modlitwa

   7. Metafora

    

   c. Pieśń biblijna o charakterze modlitewno-hymnicznym. Jest refleksją nad spotkaniem człowieka z Bogiem.

   e. Pisemna wypowiedź skierowana do jakiejś osoby. Tej formy używano, głosząc Dobrą Nowinę różnym wspólnotom w Kościele w czasach apostolskich.

   d. Opowiadanie wzięte z życia z ukrytym w nim przesłaniem. Jego celem było pouczenie i wyjaśnienie prawdy religijnej. Często posługiwał się nim Jezus.

   g. Pieśń pochwalna na cześć Boga. Sławi Jego słowa, czyny i przymioty.

   f. To słowa człowieka wypowiadane bezpośrednio do Boga.                                                                     b. Zbiór mów zawierających moralne pouczenia.                                                                                    a. To przenośnia, czyli przesunięcie znaczenia wyrazów z właściwego im przedmiotu na jakąś osobę, rzecz lub czynność.

4. W jakich językach zostały spisane Stary i Nowy Testament?

    

   Stary Testament – …………………………………………………………………… Nowy Testament – ……..............................................................................................

    

5. Na czym polega modlitwa prośby? ……………………………………………………………………………………………………………………… ………………………………….............................................................

6. Z podanych wydarzeń zaznacz te, które dotyczą Abrahama.

   1) Wyszedł ze swojego miasta Ur do ziemi obiecanej mu przez Boga.

   2) Jego imię oznacza „wyjęty z wody”.

   3) Rozmawiał z Bogiem, który przemawiał do niego z krzewu, który płonął, ale się nie spalał.

   4) Był gotów złożyć Bogu swego syna Izaaka w ofierze całopalnej.

   5) Na polecenie Boga wyprowadził naród wybrany z niewoli egipskiej.

   6) Uwierzył, że będzie ojcem licznego narodu.

   7) Prowadził Izraelitów 40 lat przez pustynię do Ziemi Obiecanej.

   8) Uwierzył Bogu, że będzie miał syna pomimo tego, że on i jego żona byli już starcami.

    

7. Jaką obietnicę dał Bóg Abrahamowi?

    

8. Zaznacz prawidłowe dokończenie zdania.

   Bóg zmienił imię Jakubowi na „Izrael”:

   a) aby wskazać mu nowe zadanie

   b) bo nie podobało mu się brzmienie poprzedniego imienia,

   c) żeby zmylić jego przeciwników.

    

9. Dokończ zdanie. Tym, co może zaburzyć wolność człowieka, jest …………………………………………………...…… ………………………………………………………………

10. Sytuacja Piotra idącego do Jezusa po wodzie uczy nas, jakie powinniśmy podejmować działania w trudnościach. Z podanych propozycji wybierz te, o których mówi Ewangelia:

    a) nie należy zamykać się w sobie – Piotr wyszedł trudnościom naprzeciw,

    b) należy zamknąć się w sobie,

    c) trzeba zwrócić się o pomoc do innych osób,

    d) uwierzyć, że Jezus jest z nami w naszych trudnościach,

    e) pamiętać, że mój problem to moja sprawa,

    f) wyciągnąć rękę do Jezusa i pozwolić, by On ją uchwycił.

     

11. Uzupełnij odpowiednio podanymi wyrazami: prawdziwemu, wróżbiarstwa, wypaczeniem, bałwochwalstwie.

    „Zabobon jest ……………………………………………… kultu, który oddajemy ………………………………… Bogu. Przejawia się on w ………………………………………, jak również w różnych formach ………………………… i magii” (Katechizm Kościoła katolickiego 2138)

 

12. W miejsce kropek wpisz odpowiednio następujące wyrazy: ludzie, Bóg, człowiek, Starego, Kościół, przekazanie.

    Autorem Pisma Świętego jest ………………………… oraz ……………………… przez Niego natchnieni. Natchnienie to ……………………… tego, co chce Pan Bóg i utrwalenie w taki sposób, jak chce czy potrafi …………………………………… Kanon Pisma Świętego to zbiór 46 ksiąg ……………… Testamentu i 27 Nowego Testamentu, które ……………… uznaje za natchnione.

 

 

 

 

 

Katecheza 19.01.2021r.

Klasa: 7b

Temat: Powtórzenie wiadomości.

 

Wykonaną pracę należy przesłać do oceny na mój adres:

renata.makowska@sp21.bytom.pl

 

 

1. Co to jest wiara? ………………………………………………………………………………………………

2. W miejsce kropek wpisz odpowiednio następujące wyrazy: Jezus, treść, natchnione, czytane, apostoł.

    

   W Starym Testamencie za ………………………… uznajemy te księgi, które za natchnione uznawali …………………… i apostołowie, a w Nowym Testamencie te, które: – były ………………………… w czasie liturgii w Kościele jako Pismo Święte, – mają apostolskie pochodzenie, to znaczy albo ……………………… był ich autorem, albo autor oparł ich treść na informacjach pochodzących z nauczania lub katechez apostolskich, – zawierają budującą …………………… zgodną z nauką całego Pisma Świętego.

    

3. Dopasuj nazwę gatunku literackiego, występującego w Biblii, do jego opisu.

   Np. 1-f

   1. Psalm

   2. List

   3. Kazanie

   4. Przypowieść

   5. Hymn

   6. Modlitwa

   7. Metafora

    

   c. Pieśń biblijna o charakterze modlitewno-hymnicznym. Jest refleksją nad spotkaniem człowieka z Bogiem.

   e. Pisemna wypowiedź skierowana do jakiejś osoby. Tej formy używano, głosząc Dobrą Nowinę różnym wspólnotom w Kościele w czasach apostolskich.

   d. Opowiadanie wzięte z życia z ukrytym w nim przesłaniem. Jego celem było pouczenie i wyjaśnienie prawdy religijnej. Często posługiwał się nim Jezus.

   g. Pieśń pochwalna na cześć Boga. Sławi Jego słowa, czyny i przymioty.

   f. To słowa człowieka wypowiadane bezpośrednio do Boga. b. Zbiór mów zawierających moralne pouczenia.

   a. To przenośnia, czyli przesunięcie znaczenia wyrazów z właściwego im przedmiotu na jakąś osobę, rzecz lub czynność.

4. W jakich językach zostały spisane Stary i Nowy Testament?

    

   Stary Testament – …………………………………………………………………… Nowy Testament – ……..............................................................................................

    

5. Na czym polega modlitwa prośby? ……………………………………………………………………………………………………………………… ………………………………….............................................................

6. Z podanych wydarzeń zaznacz te, które dotyczą Abrahama.

   1) Wyszedł ze swojego miasta Ur do ziemi obiecanej mu przez Boga.

   2) Jego imię oznacza „wyjęty z wody”.

   3) Rozmawiał z Bogiem, który przemawiał do niego z krzewu, który płonął, ale się nie spalał.

   4) Był gotów złożyć Bogu swego syna Izaaka w ofierze całopalnej.

   5) Na polecenie Boga wyprowadził naród wybrany z niewoli egipskiej.

   6) Uwierzył, że będzie ojcem licznego narodu.

   7) Prowadził Izraelitów 40 lat przez pustynię do Ziemi Obiecanej.

   8) Uwierzył Bogu, że będzie miał syna pomimo tego, że on i jego żona byli już starcami.

    

7. Jaką obietnicę dał Bóg Abrahamowi?

    

8. Zaznacz prawidłowe dokończenie zdania.

   Bóg zmienił imię Jakubowi na „Izrael”:

   a) aby wskazać mu nowe zadanie

   b) bo nie podobało mu się brzmienie poprzedniego imienia,

   c) żeby zmylić jego przeciwników.

    

9. Dokończ zdanie. Tym, co może zaburzyć wolność człowieka, jest …………………………………………………...…… ………………………………………………………………

10. Sytuacja Piotra idącego do Jezusa po wodzie uczy nas, jakie powinniśmy podejmować działania w trudnościach. Z podanych propozycji wybierz te, o których mówi Ewangelia:

    a) nie należy zamykać się w sobie – Piotr wyszedł trudnościom naprzeciw,

    b) należy zamknąć się w sobie,

    c) trzeba zwrócić się o pomoc do innych osób,

    d) uwierzyć, że Jezus jest z nami w naszych trudnościach,

    e) pamiętać, że mój problem to moja sprawa,

    f) wyciągnąć rękę do Jezusa i pozwolić, by On ją uchwycił.

     

11. Uzupełnij odpowiednio podanymi wyrazami: prawdziwemu, wróżbiarstwa, wypaczeniem, bałwochwalstwie.

    „Zabobon jest ……………………………………………… kultu, który oddajemy ………………………………… Bogu. Przejawia się on w ………………………………………, jak również w różnych formach ………………………… i magii” (Katechizm Kościoła katolickiego 2138)

 

12. W miejsce kropek wpisz odpowiednio następujące wyrazy: ludzie, Bóg, człowiek, Starego, Kościół, przekazanie.

    Autorem Pisma Świętego jest ………………………… oraz ……………………… przez Niego natchnieni. Natchnienie to ……………………… tego, co chce Pan Bóg i utrwalenie w taki sposób, jak chce czy potrafi …………………………………… Kanon Pisma Świętego to zbiór 46 ksiąg ……………… Testamentu i 27 Nowego Testamentu, które ……………… uznaje za natchnione.

 

 

 

 

 

 

 

 

Katecheza 21.12.2020r.

Klasa 7b

Temat: Boże Narodzenie – Bóg posyła ukochanego Syna.

Przeczytaj:

Świętowanie to uroczyste spotkanie z Bogiem lub człowiekiem. Im bardziej jest ktoś dla nas ważny, tym świętowanie jest radośniejsze. Wspólne świętowanie ma dwa wymiary: wewnętrzny i zewnętrzny. Bardziej widoczny jest wymiar zewnętrzny. Będą to słowa, gesty, otrzymane prezenty. Drugi wymiar – duchowy jest mniej widoczny, ale ważniejszy od pierwszego. Boże Narodzenie to świętowanie przyjścia na świat Jezusa – Syna Bożego.

Zapoznaj się:

https://view.genial.ly/5ed3e52fa03aff11fcaf014a/presentation-kl-vii-57-bog-posyla-ukochanego-syna-boze-narodzenie

Przyjście Jezusa jest przejawem Bożej miłości do ludzi. Bóg poświęca swojego jedynego Syna, by nas wyzwolić z grzechu. Jezus przychodzi do wszystkich ludzi i do każdego z nas indywidualnie. Tylko my możemy Mu pozwolić, by narodził się w naszych sercach. Bóg kocha nas i czeka na naszą odpowiedź.

 

„Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne.” (J 3,16)

 

Zapisz w zeszycie:

Istotą świąt Bożego Narodzenia jest przyjście na świat Jezusa, Syna Bożego. Tytuł Mesjasz oznacza, że ma On do spełnienia misję zbawienia ludzi. Ma uwolnić ludzi od zła, by w ich sercach zapanował pokój i radość.

 

UWAGA!

 

Poniżej podaję link, są tam informacje o Mszy Świętej sprawowanej na żywo i transmitowanej w internecie.

Życzę Wam i Waszym bliskim pięknego czasu Świąt Bożego Narodzenia. Niech Wam Pan Bóg błogosławi            i obdarzy radością, zdrowiem i pokojem.

https://msza-online.net/msze-swiete-na-zywo-po-polsku/

 

Katecheza 17.12.2020r.

kl.7a

Temat: Niewzruszona wiara.

 

Przeczytaj:

Na początku katechezy posłuchaj czym różni się wiara od wiedzy:

https://www.youtube.com/watch?v=ESlpgfdX4J4

 

Ufać to inaczej wierzyć komuś – jego słowom, jego obietnicom. Często mówimy przecież: „wierzę ci” lub „nie wierzę ci”. Wiara należy do najważniejszych elementów ludzkiego życia, przenika je, bez niej trudno byłoby żyć. Niejednokrotnie wiara napotyka na trudności… ze strony rozumu. Człowiek ma rozum i serce. W różnych sytuacjach życiowych pojawia się dylemat: Co zrobić? Iść za głosem serca (zaufać, uwierzyć, zawierzyć człowiekowi, Bogu) czy też kierować się logiką rozumu? Potęga wiary przekracza ludzką logikę.

 

Zobacz historię proroka Jeremiasza. Bóg powołał go, gdy był jeszcze bardzo młody. Jeremiasz wzbraniał się, obawiał się tego zadania. Wiedział, że naród izraelski jest bardzo oporny i niechętnie słucha pouczeń.

 

https://www.cda.pl/video/19545860a /film trwa ok.1,5godz. możesz zobaczyć go w wolnym czasie/

 

Wydawało się, że jeżeli to Bóg posyła Jeremiasza do narodu wybranego wszystko powinno potoczyć się spokojnie i łatwo. Jednak dzieje się inaczej. Naród wybrany nie słucha pouczeń Jeremiasza i nie chce się nawrócić. Kraj zostaje zniszczony, a lud uprowadzony do niewoli. Jeremiasz ma poczucie niespełnionej misji, ale nie przestaje ufać Panu Bogu. Modli się pełen bólu spowodowanego niewolą ojczyzny i własną niedolą.

Patrząc logicznie, po ludzku, Jeremiasz przegrał. Obawia się o swoje życie i chce uciekać od Boga. Chce zrezygnować z misji, ale do oceny sytuacji rozumem włączył serce. Mówi o tym Bogu. Z serca płynie modlitwa pełna bólu i żalu.

"Uwiodłeś mnie, Panie, a ja pozwoliłem się uwieść; ujarzmiłeś mnie i przemogłeś. Stałem się codziennym pośmiewiskiem, wszyscy mi urągają. I powiedziałem sobie: Nie będę Go już wspominał ani mówił w Jego imię! Ale wtedy zaczął trawić moje serce jakby ogień, żarzący w moim ciele. Czyniłem wysiłki, by go stłumić, lecz nie potrafiłem. Ale Pan jest przy mnie jako potężny mocarz; dlatego moi prześladowcy ustaną i nie zwyciężą." (Jr 20,7.9.11a)

Pismo Święte pokazuje nam, że prawdziwa wiara to swego rodzaju doświadczenie. Nie zawsze będzie to relacja spokojna i poukładana. To czasem bunt, żal, niepokój, wręcz wyrzuty czynione Bogu. Ale wtedy nie oddalamy się od Boga, lecz jesteśmy jeszcze bliżej Niego. Aby zdobyć takie doświadczenie, konieczne jest życie w klimacie zaufania Bogu, jak Jeremiasz, nawet podczas niedoli.

 

Zapisz w zeszycie:

 

Prorok Jeremiasz uczy nas zaufania i wiary nawet w sytuacjach, w których wydaje się,że przeciwności życia nas przerastają.

Być przyjacielem Jezusa to iść za Nim wszędzie tam, gdzie On nas poprowadzi. To kochać to, co On kocha. Tylko wtedy będziemy mogli powiedzieć za św. Pawłem: „Żyję już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus”.

 

Katecheza 17.12.2020r.

Klasa 7c

Temat: Boże Narodzenie – Bóg posyła ukochanego Syna.

Przeczytaj:

Świętowanie to uroczyste spotkanie z Bogiem lub człowiekiem. Im bardziej jest ktoś dla nas ważny, tym świętowanie jest radośniejsze. Wspólne świętowanie ma dwa wymiary: wewnętrzny i zewnętrzny. Bardziej widoczny jest wymiar zewnętrzny. Będą to słowa, gesty, otrzymane prezenty. Drugi wymiar – duchowy jest mniej widoczny, ale ważniejszy od pierwszego. Boże Narodzenie to świętowanie przyjścia na świat Jezusa – Syna Bożego.

Zapoznaj się:

https://view.genial.ly/5ed3e52fa03aff11fcaf014a/presentation-kl-vii-57-bog-posyla-ukochanego-syna-boze-narodzenie

Przyjście Jezusa jest przejawem Bożej miłości do ludzi. Bóg poświęca swojego jedynego Syna, by nas wyzwolić z grzechu. Jezus przychodzi do wszystkich ludzi i do każdego z nas indywidualnie. Tylko my możemy Mu pozwolić, by narodził się w naszych sercach. Bóg kocha nas i czeka na naszą odpowiedź.

 

„Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne.” (J 3,16)

 

Zapisz w zeszycie:

Istotą świąt Bożego Narodzenia jest przyjście na świat Jezusa, Syna Bożego. Tytuł Mesjasz oznacza, że ma On do spełnienia misję zbawienia ludzi. Ma uwolnić ludzi od zła, by w ich sercach zapanował pokój i radość.

 

UWAGA!

 

Poniżej podaję link, są tam informacje o Mszy Świętej sprawowanej na żywo i transmitowanej w internecie.

Życzę Wam i Waszym bliskim pięknego czasu Świąt Bożego Narodzenia. Niech Wam Pan Bóg błogosławi            i obdarzy radością, zdrowiem i pokojem.

https://msza-online.net/msze-swiete-na-zywo-po-polsku/

 

 

Katecheza 10.12.2020r.

Klasa: 7c i 7a

Temat: Dlaczego człowiek wątpi?

 

Przeczytaj:

 

W Piśmie Świętym jest opisana historia Daniela, który ufa Panu Bogu mimo różnych przeciwności.

Naród wybrany przeżywa ciężki czas próby – przebywa w niewoli babilońskiej. Wśród Izraelitów jest Daniel, człowiek prawy i szukający bliskości Boga. Za to, że modlił się do Boga wbrew rozporządzeniu króla babilońskiego Dariusza, zostaje wrzucony do jaskini z lwami. Sytuacja jest bardzo niebezpieczna – właściwie oznacza pewną śmierć. Daniel jednak jest przekonany, że oddawanie czci Bogu jest ważniejsze od własnego życia. Jego wiara została wystawiona na próbę i cudownie go ocaliła. Król Dariusz, który przyszedł zobaczyć, co się dzieje z Danielem, woła do niego: „«Danielu, sługo żyjącego Boga, czy Bóg, któremu służysz tak wytrwale, może cię wybawić od lwów?». Wtedy Daniel odpowiedział królowi: «Królu, żyj wiecznie! Mój Bóg posłał swego anioła i on zamknął paszczę lwom; nie wyrządziły mi one krzywdy, ponieważ On uznał mnie za niewinnego; a także wobec ciebie nie uczyniłem nic złego»” (Dn 6,21-23). Król Dariusz, widząc, że lwy nie zrobiły Danielowi nic złego, sam wyznaje wiarę w Boga.

 

Bo On jest Bogiem żyjącym i trwa na wieki. On ratuje i uwalnia, dokonuje znaków i cudów na niebie i na ziemi. On uratował Daniela z mocy lwów. (Dn 6,27b-28)

 

W wierze trwa ciągły ruch, ona musi wzrastać. Gdy napotykamy trudności, musimy się z nimi zmierzyć. Wiara zawiera w sobie coś z ciężkiej pracy. Nie wolno się przyzwyczajać.

Tym, co charakteryzuje wiarę, jest dynamizm.

Tym, co nie pozwala usiąść wygodnie w fotelu pewności wiary, są pojawiające się niejednokrotnie wątpliwości. Ich przyczyny są różne. Niejednokrotnie wątpliwości w wierze związane są z trudnymi doświadczeniami, z cierpieniem, niezrozumieniem czy chorobą lub śmiercią bliskiej osoby. Zobaczmy, jakie trudności napotkał św. Piotr i jak sobie z nimi poradził.

 

[Jezus] wyszedł sam jeden na górę, aby się modlić. Wieczór zapadł, a On sam tam przebywał. Łódź zaś była już sporo stadiów oddalona od brzegu, miotana falami, bo wiatr był przeciwny. Lecz o czwartej straży nocnej przyszedł do nich, krocząc po jeziorze. Uczniowie, zobaczywszy Go kroczącego po jeziorze, zlękli się myśląc, że to zjawa, i ze strachu krzyknęli. Jezus zaraz przemówił do nich: „Odwagi! To Ja jestem, nie bójcie się!” Na to odezwał się Piotr: „Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie!” A On rzekł: „Przyjdź!” Piotr wyszedł z łodzi, i krocząc po wodzie, przyszedł do Jezusa. Lecz na widok silnego wiatru uląkł się i gdy zaczął tonąć, krzyknął: „Panie, ratuj mnie!” Jezus natychmiast wyciągnął rękę i chwycił go, mówiąc: „Czemu zwątpiłeś człowiecze, małej wiary?” Gdy wsiedli do łodzi, wiatr się uciszył. Ci zaś, którzy byli w łodzi, upadli przed Nim, mówiąc: „Prawdziwie jesteś Synem Bożym”. (Mt 14,23-33)

 

Wobec trudności Piotr nie zachowuje się biernie, ale woła do Jezusa o pomoc.

 

Zobaczmy na tym przykładzie przyczyny trudności w wierze:

 

Przyczyny trudności w wierze Piotra:

- wiatr i fale

- lęk z powodu „zjawy”

- nierozpoznanie Jezusa

- lęk z powodu mocnego wiatru

- niebezpieczeństwo utonięcia

- zwątpienie

 

Pomoc w pokonaniu trudności:

- Jezus obecny w łodzi

- słowo Jezusa „odwagi”

- prośba do Jezusa, by kazał przyjść do siebie

- wołanie o pomoc

- Jezus wyciąga rękę do Piotra

- wyznanie wiary w Jezusa

 

Zapisz w zeszycie:

 

My również mamy wiele trudności w wierze. Sytuacja Piotra uczy nas, że:

• nie należy zamykać się w sobie – Piotr wyszedł trudnościom naprzeciw,

• trzeba zwrócić się o pomoc do innych osób,

• uwierzyć, że Jezus JEST z nami w naszych trudnościach,

• wyciągnąć rękę do Jezusa i pozwolić, by On ją uchwycił.

 

 

Katecheza 03.12.2020r.

Klasa: VII c

Temat: Jak masz na imię: Jakub czy Izrael?

 

Dzisiejszą katechezę interaktywną odnajdziecie pod linkiem:

https://view.genial.ly/5fbe5a7b1670610d0dfcf11c/

Do zeszytu proszę przepisać cnoty Boskie i cnoty kardynalne, oraz planszę, na której odnajdziecie kroki przemiany od … do....

Mamy już Adwent, warto pomyśleć, jak przygotować swoje serce na przywitanie Jezusa. Być może trzeba coś w sobie zmienić. Podany schemat może posłużyć pomocą.

Uwaga.

Zadanie z logowaniem.

Nie trzeba się logować, można pominąć logowanie i wykonać zadanie w zeszycie.

Według wzoru np.

Sposoby: modlitwa

Jak często? każdego dnia

Pomocna cnota: wiara

 

Proszę o wyszukanie i zapisanie w zeszycie znaczenia swojego imienia. Można to zrobić za pomocą strony:

 

https://www.ksiegaimion.com/imiona-zenskie imiona męskie też tam są.

Przypominam o kalendarzach adwentowych.

 

 

 

Katecheza 26.11.2020r.

kl. VII c i VIIa

Temat: Ojcze, a gdzie jest baranek – Izaak.

Przeczytaj:

 

Na początku pytania:

Co dla ciebie jest największą wartością, czymś najważniejszym w życiu?

Czy słyszałaś/łeś kiedyś słowa: „Mój skarbie”?

Kto i do kogo takie słowa mówi?

 

Skarbem mogą być kosztowności, drogie przedmioty, kamienie szlachetne, pieniądze. Rodzice często mówią o swoich dzieciach, że są ich skarbem, czyli kimś najcenniejszym na świecie. Takim skarbem dla Abrahama i Sary był ich syn Izaak.

W czasach Abrahama narody pogańskie, oddając cześć bożkom, składały ofiary ze zwierząt lub płodów ziemi. Składano również w ofierze ludzi, a nawet pierworodnych synów. Budowano ołtarz, zabijano ofiarę i spalano ją na ołtarzu.

W księdze Rodzaju możemy przeczytać o tym, co przydarzyło się Abrahamowi.

Bóg wystawił Abrahama na próbę. Rzekł do niego: „Abrahamie!” A gdy on odpowiedział: „Oto jestem” – powiedział: „Weź twego syna jedynego, którego miłujesz, Izaaka, idź do kraju Moria i tam złóż go w ofierze na jednym z pagórków, jaki ci wskażę”. Nazajutrz rano Abraham osiodłał swego osła, zabrał z sobą dwóch swych ludzi i syna Izaaka, narąbał drzewa do spalenia ofiary i ruszył w drogę do miejscowości, o której mu Bóg powiedział. Na trzeci dzień Abraham, spojrzawszy, dostrzegł z daleka ową miejscowość. I wtedy rzekł do swych sług: „Zostańcie tu z  osłem, ja zaś i  chłopiec pójdziemy tam, aby oddać pokłon Bogu, a  potem wrócimy do was”. Abraham, zabrawszy drwa do spalenia ofiary, włożył je na syna swego, Izaaka, wziął do ręki ogień i nóż, po czym obaj się oddalili. Izaak odezwał się do swego ojca Abrahama: „Ojcze mój!” A gdy ten rzekł: „Oto jestem, mój synu” – zapytał: „Oto ogień i drwa, a gdzież jest jagnię na całopalenie?” Abraham odpowiedział: „Bóg upatrzy sobie jagnię na całopalenie, synu mój”. I szli obydwaj dalej. A gdy przyszli na to miejsce, które Bóg wskazał, Abraham zbudował tam ołtarz, ułożył na nim drwa i związawszy syna swego, Izaaka, położył go na tych drwach na ołtarzu. Potem Abraham sięgnął ręką po nóż, aby zabić swego syna. Ale wtedy Anioł Pański zawołał na niego z nieba i rzekł: „Abrahamie, Abrahamie!” A on rzekł: „Oto jestem”. Anioł powiedział mu: „Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic złego! Teraz poznałem, że boisz się Boga, bo nie odmówiłeś Mi nawet twego jedynego syna”. Abraham, obejrzawszy się poza siebie, spostrzegł barana uwikłanego rogami w zaroślach. Poszedł więc, wziął barana i złożył w ofierze całopalnej zamiast swego syna. (Rdz 22,1-13)

Bóg polecił Abrahamowi, aby złożył w ofierze swego syna Izaaka, jednak słowa „złóż w ofierze” wcale nie oznaczały, że Bóg chce śmierci Izaaka. Bóg upomniał się o swoje miejsce w sercu Abrahama. A ponieważ Abraham był posłuszny przeszedł próbę zwycięsko. Odzyskał też swój najdroższy skarb – syna Izaaka. Bóg przekonał się, że Abraham ufa Mu tak mocno, że jest w stanie poświęcić swojego ukochanego syna. Jednocześnie Bóg pokazał, że nie chce, by składano Mu ofiary z ludzi, jak to robiły narody pogańskie. Abraham złożył w ofierze baranka. Ofiara ta jest zapowiedzią innej, doskonałej ofiary, która zostanie złożona przez innego Syna posłusznego woli swojego Ojca, tak jak Izaak.

„Zabrali zatem Jezusa. A  On sam, dźwigając krzyż, wyszedł na miejsce zwane Miejscem Czaszki, które po hebrajsku nazywa się Golgota. Tam Go ukrzyżowano.” (J 19,16-18)

Umiłowany Syn Boga Ojca, posłusznie niósł drzewo krzyża na Golgotę. Tam złożył samego siebie w ofierze za nas i ocalił nas w ten sposób od śmierci wiecznej. Pokonał ją przez swoją śmierć na krzyżu i zmartwychwstanie.

Zapisz w zeszycie:

Izaak zapowiada Pana Jezusa.

Abraham nie odmówił Bogu swego jedynego syna. Niewinny Izaak miał zostać złożony w ofierze.

Abraham zamiast Izaaka złożył w ofierze baranka. Izaak został uratowany od śmierci.

Bóg zesłał na ziemię swojego Syna Jezusa. Niewinny Jezus oddał swoje życie za grzechy ludzi.

Jezus jest Barankiem Bożym, który gładzi grzechy świata. Jezus pokonał śmierć przez swoje zmartwychwstanie.

 

Katecheza 25.11.2020r.

kl. VIIc

Temat: Wyjdź ze swej ziemi – Abraham.

Katecheza:

https://view.genial.ly/5fb535824bd8c4109c688547/presentation-wyjdz-ze-swej-ziemi-abraham

 

 

Katecheza 19.11.2020r.

kl. VIIa i VIIc

Temat: Bóg i człowiek w historii zbawienia.

 

Przeczytaj:

 

Wierzyć to zaufać Bogu wbrew ludzkiej logice. Tak zaufali Noe i Abraham. Tak próbował wierzyć św. Piotr, idąc po wodzie, choć chwila zwątpienia spowodowała, że zaczął tonąć. Wiara to pewien proces trwający przez całe życie. Św. Piotr zaparł się Jezusa, ale później oddał za Niego życie. Wiara musi się rozwijać. Inaczej wierzy dziecko, inaczej młody człowiek, a jeszcze inaczej ktoś, kto jest świadomy bliskości śmierci.

 

Na lekcji historii zajmujecie się historią powszechną i historią Polski. Mówi się też o historii życia konkretnego człowieka. Dzisiaj dowiemy się, co to jest historia zbawienia.

Historia zbawienia to stopniowa realizacja zbawczych planów Bożych w dziejach ludzkości.

W sensie szerokim pojęcie to obejmuje całą historię, czyli wszystkie wydarzenia w dziejach ludzkości. W sensie ścisłym poprzez historię zbawienia rozumiemy tylko to, co dokonuje się w historii dla urzeczywistnienia Boskiego planu zbawienia świata. Chodzi tu o wydarzenia, poprzez które Bóg działał, posługując się ludźmi dla zbawienia świata.

Inaczej można też powiedzieć, że historia zbawienia to historia miłości Boga do człowieka. Rozpoczęła się stworzeniem i rajem i pomimo grzechu pierworodnego trwa nadal. Kształtował ją Bóg, wychodząc naprzeciw grzesznemu człowiekowi przez swoje słowo i zbawcze czyny. Na przestrzeni czasów Bóg posługiwał się ludźmi w realizacji historii zbawienia. Należą do nich: Noe, Abraham, Mojżesz, Jozue, Dawid, Salomon, Jeremiasz, Daniel.

Rozpoznając w Bogu swojego Stwórcę, człowiek odpowiadał posłuszeństwem, tęsknotą za utraconym Bogiem, miłością i uwielbieniem. Nie brakowało także chwil zapomnienia o Bogu, ale On zawsze cierpliwie czekał na powrót człowieka. Historia zbawienia to stopniowa realizacja zbawczych planów Bożych w dziejach ludzkości, które najpełniej objawiły się w Chrystusie i są kontynuowane w Kościele.

 

Przypomnijmy dziś tylko dwie osoby ze Starego Testamentu i zobaczmy ich wiarę.

Abraham:

- wyszedł ze swojego miasta Ur do Ziemi Obiecanej mu przez Boga

- uwierzył Bogu, że będzie miał syna, pomimo swojego wieku

- przyjął Boga w postaci trzech aniołów pod dębami Mamre

- chciał złożyć Izaaka w ofierze Bogu

- otrzymał obietnicę, że stanie się ojcem wszystkich wierzących

- w jego narodzie przyszedł na świat Zbawiciela

- jest nazwany „Ojcem wiary”

 

Mojżesz:

- jego imię oznacza „wyjęty z wody”

- wychowany na dworze faraona

- rozmawiał z Bogiem, który objawił się mu w płonącym krzewie

- Bóg ujawnił mu swoje imię

- zapowiedział plagi zesłane na Egipt

- wyprowadził Izraelitów z niewoli egipskiej

- otrzymał od Boga 10 przykazań

- prowadził Izraelitów do Ziemi Obiecanej

 

Abrahama nazywamy „ojcem wiary”, bo uwierzył Bożemu wezwaniu. Zostawił rodzinne miasto i udał się do nowej, obiecanej ziemi. Uwierzył, że będzie ojcem wielkiego narodu. Jego 

posłuszeństwo zaowocowało przyjściem na świat Bożego Syna. Dzięki temu miał swój udział w historii zbawienia wszystkich ludzi. W tym także i nas. Podobnie było z Mojżeszem, który początkowo nie chciał się poddać woli Boga. Tłumaczył się, że rodacy mu nie uwierzą, że to Bóg go wysłał. Bronił się, że się jąka i nie potrafi przemawiać, więc nie nadaje się do tego zadania. A przecież z pomocą Boga wyprowadził ogromny naród z niewoli egipskiej i prowadził go przez pustynię 40 lat do ziemi, którą Bóg obiecał kiedyś Abrahamowi. Pod górą Synaj był pośrednikiem w zawarciu przymierza między narodem a Bogiem. To on otrzymał 10 przykazań, których się uczymy i staramy się wypełniać.

 

Co możemy powiedzieć o swojej osobistej historii zbawienia?

 

- przyjąłem chrzest

- przystępuję do sakramentu pokuty

- przyjmuję Ciało Jezusa w Eucharystii

- modlę się

- uczęszczam na katechezę, chcę rozwijać swoją wiarę

 

Wszyscy uczestniczymy w historii zbawienia nas samych. Pierwsze zadanie to troska o własne zbawienie. Następne – pomoc najbliższym, by oni również mogli zostać zbawieni, czyli osiągnąć niebo.

 

Zapisz w zeszycie:

 

Bóg zaprasza mnie do realizacji planu zbawienia ludzi. Pragnę Jemu zaufać. On wie, co jest dla mnie najlepsze. I nawet, jeśli teraz nie rozumiem wielu spraw, wiem że z czasem zobaczę ich sens. Boże działanie w moim życiu wybiega w przyszłość, która dla mnie jest jeszcze nieznana.

Tak, jak Abraham czy Mojżesz chcę wypełnić Boży plan.

 

Pomódl się w najbliższym czasie o dar Ducha Świętego, który pomoże ci odczytywać Bożą wolę w twoim życiu.

 

 

 

                                                         KONKURS

 

                                        „RODZINNY KALENDARZ ADWENTOWY”

 

Dla kogo: chętni uczniowie kl. V – VIII

Sposób wykonania dowolny. Liczy się pomysłowość wykonania samego kalendarza, a w sposób szczególny wymyślone przez Was zadania, które się w nim znajdą.

W czasie Świąt Bożego Narodzenia, w wybranym przez Was dogodnym momencie należy wykonać rodzinne zdjęcie z „Rodzinnym Kalendarzem Adwentowym”, dołączyć 3 zadania, które rodzinie najbardziej się podobały    i wysłać na adres:

renata.makowska@sp21.bytom.pl

 

Po przerwie świątecznej przynieście kalendarze i wybrane zadania do szkoły.

Rozwiązanie konkursu i wręczenie nagród nastąpi /w zależności od sytuacji/  ok.15.01.21r.

Nagrody: Punkty dodatnie z zachowania, ocena z religii za dodatkową aktywność, dyplomy

oraz inne niespodzianki.

 

Katecheza 10.11.2020r.

Kl. VII c i VIIa

Temat: Języki Biblii – tekst oryginalny i przekłady Pisma Świętego.

Przeczytaj:

Pismo Święte, które dzisiaj możemy kupić, wziąć do ręki i czytać jest przekładem na język polski z innych języków. Oryginalne języki użyte w księgach Pisma Świętego to: hebrajski, aramejski i grecki. Niestety, nie zachowały się oryginały czy inaczej autografy. Dysponujemy apografami, czyli odpisami, kopiami sporządzonymi najczęściej przez starożytnych mnichów. Przez wiele wieków tekst Pisma Świętego przepisywany był ręcznie. Takie kopiowanie odbywało się z niezwykłą starannością. Po ręcznym przepisaniu tekstu liczono litery – musiało ich być tyle samo co w oryginale.

 

Pismo Święte jest najczęściej wydawaną i tłumaczoną księgą świata. Do roku 2010 zostało przetłumaczone w całości na 469 języków, a sam Nowy Testament przetłumaczono na 1231 języków.

 

Jaka jest historia tłumaczenia Biblii?

 

Septuaginta – najstarsze tłumaczenie Starego Testamentu z języka hebrajskiego na język grecki. Powstało ono w Aleksandrii w III–II w. przed Chr. dla Żydów żyjących z dala od kraju. Nie znali oni już języka hebrajskiego, w którym napisana była Biblia. Językiem greckim, na który przetłumaczono Biblię, posługiwano się w wielu krajach. Dzięki temu znacznie powiększyło się grono odbiorców Biblii. Legenda opowiada o tym, że tłumaczyło ją siedemdziesięciu dwóch mędrców i tak powstała Septuaginta, co znaczy właśnie „siedemdziesiąt” (w zapisie cyframi rzymskimi: LXX).

Wulgata jest tłumaczeniem całej Biblii na język łaciński. Powstało ono na przełomie IV–V w. z języków oryginalnych, czyli hebrajskiego i greckiego. Przekładu tego dokonał św. Hieronim, który nawet udał się do Palestyny, ojczyzny Pisma Świętego, by tam nad nim pracować. Wulgatę wydano drukiem po raz pierwszy w 1466 r. (w tłumaczeniu na język niemiecki) – jest to tzw. Biblia Gutenberga. Łacińskim tekstem Biblii posługiwano się w wielu krajach – poszerzył on znacznie grono jej czytelników.

Pierwszy polski przekład to tzw. Biblia królowej Zofii (żony króla Władysława Jagiełły). Dokonany został w drugiej połowie XV w. Było to tłumaczenie Starego Testamentu dokonane z łaciny w oparciu o Wulgatę św. Hieronima oraz przekłady czeskie. Biblię tę nazywa się również Biblią szaroszpatacką, ponieważ jej fragmenty odnaleziono w Sárospatak na Węgrzech.

Drugim z polskich tłumaczeń jest Biblia w przekładzie ks. Jakuba Wujka. Powstała w latach 1584–1597 (ogłoszona drukiem w 1599 r.). Ks. Jakub Wujek tłumaczył ją z Wulgaty, napisanej w języku łacińskim, ale sięgał również do tekstów w językach oryginalnych. Stała się oficjalnym przekładem polskim, używanym zarówno przez katolików, jak i protestantów.

W roku 1965 wydano zbiorowy przekład Biblii pod redakcją benedyktynów z Tyńca.

Bibliści polscy, posługując się tekstami napisanymi w języku hebrajskim i greckim, przetłumaczyli Biblię na język polski. Ponieważ została wydana na pamiątkę milenium chrztu Polski, nazwano ją Biblią Tysiąclecia. Jest to współcześnie najbardziej znana i najczęściej używana Biblia w języku polskim.

 

Św. Hieronim powiadał, że „nieznajomość Biblii jest nieznajomością Boga”. To znaczy, że nie możemy poznać Boga, Jezusa jeśli nie czytamy Pisma Świętego.

W Biblii poznajemy samego Boga i Jego wolę względem nas. Bóg udziela nam wskazówek, abyśmy mogli osiągnąć życie wieczne. Z Pisma Świętego możemy przekonać się o wielkiej miłości Boga do człowieka. Biblia przynosi wsparcie i pocieszenie w trudnych chwilach, a potęguje radość, gdy czujemy się szczęśliwi.

 

Zapisz w zeszycie:

 

Trzy oryginalne języki Pisma Świętego to:

- hebrajski

-aramejski

- grecki

 

Przekłady Pisma Świętego:

- Septuaginta

- Wulgata

- Biblia Królowej Zofii

- Biblia ks. Jakuba Wujka

- Biblia Tysiąclecia

 

Jako modlitwę odczytaj Psalm 23 i podziękuj Jezusowi za Jego miłość.

 

 

KATECHEZA 5.11.2020r. Klasa: VIIc

Temat: Biblia – księga życia.

 

Katechezę rozpoczynamy od fragmentu pochodzącego z księgi Dziejów Apostolskich. Jest to czas powstawania pierwszego Kościoła, już po Wniebowstąpieniu Pana Jezusa. Jak sama nazwa wskazuje, zawarte w niej są dzieje Apostołów.

 

„Wstań i pójdź około południa na drogę, która prowadzi z Jerozolimy do Gazy: jest ona pusta” – powiedział Anioł Pański do Filipa. A on poszedł. Właśnie wtedy przybył do Jerozolimy oddać pokłon [Bogu] Etiop, dworzanin królowej etiopskiej Kandaki, zarządzający całym jej skarbcem, i wracał, czytając w swoim wozie proroka Izajasza. „Podejdź i przyłącz się do tego wozu” – powiedział Duch do Filipa. Gdy Filip podbiegł, usłyszał, że tamten czyta proroka Izajasza: „Czy rozumiesz, co czytasz?” – zapytał. A tamten odpowiedział: „Jakżeż mogę [rozumieć], jeśli mi nikt nie wyjaśni?” i zaprosił Filipa, aby wsiadł i spoczął przy nim. (Dz 8,26-31)

 

Dworzanin etiopski czytał Pismo Święte, ale go nie rozumiał. Dopiero pomoc Filipa sprawiła, że poznał jego przesłanie. Konsekwencją tego było przyjęcie chrztu przez dworzanina. Słowa Boga zapisane w Biblii mają moc, jeśli przyjmiemy je z wiarą. Filip był Apostołem Jezusa. Przeżył z Jezusem ponad trzy lata. Słyszał Jezusa głoszącego słowo z mocą, czyniącego cuda. Widział Jezusa pochylającego się nad chorymi, opętanymi, biednymi. Był z Jezusem w czasie Ostatniej Wieczerzy, kiedy Jezus przemienił chleb i wino w swoje Ciało i Krew. Był świadkiem Jego męki, śmierci i zmartwychwstania. Był dobrym nauczycielem dla dworzanina z Etiopii. Potrafił doskonale wyjaśnić mu, o czym mówi tekst, który czytał.

 

Z czytaniem i rozumieniem Biblii jest podobnie, jak z nauką języka obcego. Zdajemy sobie sprawę z tego, żeby się dobrze nauczyć języka obcego potrzebny jest nam na to: czas, chęci, książki, nauczyciel, systematyczność, poznanie kultury danego państwa. Dobry też jest wyjazd za granicę na kurs.

Podobnie jest z Biblią. Nie wystarczy znać słowa – konieczne jest, by je właściwie rozumieć. Oprócz czytania Biblii, potrzeba jeszcze innych informacji, które pomogą zrozumieć to, co czytamy. Te informacje zawarte są w Tradycji Kościoła. Jak podczas nauki języka obcego, pomocna jest wiedza nauczyciela, tak podczas czytania Pisma Świętego z pomocą przychodzą osoby do tego przygotowane.

 

Zapisz w zeszycie:

 

Autor Pisma Świętego to Duch Święty oraz ludzie przez Niego natchnieni.

Natchnienie biblijne jest bezpośrednim, pozytywnym i nadprzyrodzonym wpływem Boga na umysł i wolę człowieka.

Kanon Pisma Świętego to zbiór 46 ksiąg Starego Testamentu i 27 Nowego Testamentu, które Kościół uznaje za natchnione.

Proces powstania Starego Testamentu (trwał ponad 1000 lat):

• przekazy ustne o patriarchach i wyjściu z niewoli egipskiej,

• spisywanie przekazów ustnych,

• ostateczna redakcja.

Proces powstania Nowego Testamentu (trwał do około 100 roku naszej ery):

• życie Jezusa do ok. 30 r.,

• ustny przekaz od ok. 30 r.,

• pierwsze zbiory pisane od ok. 50 r.,

• spisanie czterech Ewangelii od ok. 60 do 100 r.

 

Zachęcam do posłuchania ks. Jakuba Bartczaka, który w niecodzienny sposób zachęca do czytania Pisma Świętego:

https://www.youtube.com/watch?v=bJ8tso4vC-I

 

Katecheza 05.11.2020r.

kl.VIIa

Temat: Wierzę w coś czy w kogoś?

 

W Ewangelii św.Jana czytamy:

«Boga nikt nigdy nie widział. Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, On nam Go objawił»

(J 1,18).

Dlatego, gdy chcemy się dowiedzieć, co Bóg chciałby nam przekazać potrzebujemy uwierzyć Jezusowi, Synowi Bożemu. Wierzyć oznacza zatem zgodzić się na Jezusa i oprzeć na Nim całe swoje życie.

 

Słowo wierzyć, wiara w języku polskim ma różne znaczenia.

Gdy spadochroniarz zapytałby kogoś z obsługi naziemnej lotniska: «Czy spadochron na pewno jest spakowany?», a ten odpowiedziałby zdawkowo: «Wierzę, że tak», to skoczkowi nie wystarcza, chciałby wiedzieć. Kiedy jednak poprosiłby przyjaciela, aby mu spakował spadochron, i potem ten na takie samo pytanie odpowiedziałby mu: «Tak, sam go spakowałem, możesz mi wierzyć!», wówczas spadochroniarz odpowiedziałby: «Tak, wierzę ci». Taka wiara to coś więcej niż wiedza, to pewność.”

 

Dlaczego możemy być pewni tego, co Jezus mówi o Ojcu, o niebie, o życiu wiecznym?

Nasza pewność opiera się o życie, mękę, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Życie Jezusa nie jest fikcją literacką, opowieścią z dawnych lat. Jest faktem, o którym mówią również źródła poza biblijne. Jezus oddał za nas swoje życie.

Wiara może być dla kogoś trudem. Również Apostołowie prosili Jezusa, żeby przymnożył im wiary:

 

Apostołowie prosili Pana: „Dodaj nam wiary!” Pan rzekł: „Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: «Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze!», a byłaby wam posłuszna”. (Łk 17,5-6)

Jeśli będziecie mieć wiarę jak ziarnko gorczycy, powiecie tej górze: „Przesuń się stąd tam!”, a przesunie się. I nic nie będzie dla was niemożliwego. (Mt 17, 20)

 

Obraz morwy, która sama przesadza się do morza, czy góry, która zmienia miejsce, to obraz rzeczywistości, które nas często przerastają. Wydają się nam niemożliwe do osiągnięcia. Oczywiście, nie chodzi tu o wyciąganie przysłowiowego królika z kapelusza, ale o trudy życia, wymagania czy wysiłek, który trzeba w jakiejś sprawie podjąć. Jezus mówi nam o tym, że wiara ma wielką moc.

Wiara jest odpowiedzią na miłość Boga.

 

Święty Jakub zapisał w swoim liście takie słowa:

 

Wierzysz, że jest jeden Bóg? Słusznie czynisz – lecz także i złe duchy wierzą i drżą. (Jk 2,19)

 

Czy to znaczy, że sama wiara nie wystarczy?

Można zapytać, czy sama znajomość przepisów drogowych zapewnia bezpieczne poruszanie się po ulicy? Wszyscy wiemy, że znać to za mało, trzeba się do nich stosować.

A jak jest z wiarą?

 

Modlitwa i udział we Mszy Świętej są ważne, ale to zbyt mało, by żyć wiarą. Mamy postępować według jej zasad wszędzie tam, gdzie się znajdziemy, najpierw w rodzinie i w szkole. Człowiek, który rozwija wiarę, staje się człowiekiem wiary-godnym i inni ludzie będą mu wierzyć.

Zapis do zeszytu:

Jezus jest blisko tych, którzy chcą swoje życie przeżyć razem z Nim. W Nim poznamy całą prawdę o Jego Ojcu. Jezus jest gwarancją, że kiedyś możemy osiągnąć niebo. Wiara pomaga człowiekowi dokonywać życiowych wyborów. Jest światłem w ciemnym labiryncie różnych możliwości. Nadaje sens, nadaje znaczenie życiu.            O wiarę trzeba się troszczyć.

Zadanie dla ciebie:

1. Jak nazywa się zbiór prawd naszej wiary, który wyznajemy w czasie niedzielnej Mszy Świętej?

2. Ile jest głównych prawd wiary? Przypomnij je sobie.

 

 

KATECHEZA     29.10.2020r. kl.VIIc  i VIIa

Temat: Dlaczego nie da się przed sobą uciec?

 

Katechizm Kościoła Katolickiego uczy, że: „Każdy jest odpowiedzialny przed Bogiem za swoje życie, które od Niego otrzymał. Bóg pozostaje najwyższym Panem życia. Jesteśmy obowiązani przyjąć je         z wdzięcznością i chronić je ze względu na Jego cześć i dla zbawienia naszych dusz. Jesteśmy zarządcami, a nie właścicielami życia, które Bóg nam powierzył. Nie rozporządzamy nim”

Istniejemy dzięki Bogu. To On dał człowiekowi duszę oraz ciało. Wyposażył go w rozum, wolną wolę, talenty, by mógł przeżyć swoje życie najlepiej, jak to jest możliwe. Bóg towarzyszy człowiekowi przez całe jego ziemskie życie i opiekuje się nim, zwłaszcza                     w trudnych chwilach. Przeżywając różnego rodzaju kryzysy, zdarza się, że chcemy zrezygnować z daru życia. Taki kryzys przeżywał Eliasz. Eliasz był odważnym prorokiem Starego Testamentu. Nie bał się zapowiedzieć królowi i całemu narodowi trzyletniej suszy jako Bożej kary za oddawanie czci bożkowi Baalowi. Musiał później uciekać i ukrywać się przed zemstą króla. Potem sam jeden jako prorok prawdziwego Boga odważnie stanął przeciwko 450 prorokom bożka Baala i z Bożą pomocą pokonał ich. To również wywołało gniew króla i musiał ponownie uciekać. Wyruszył na pustynię i tam przeżył załamanie. Usiadł pod drzewem i prosił Boga    o śmierć: „Wielki już czas, o Panie! Zabierz moje życie, bo nie jestem lepszy od moich przodków”  (1 Krl 19,4).

Prorok stwierdza, że nie dał rady nawrócić króla. Nie spełnił swojej misji. Jego życie straciło sens. Chce umrzeć. Wtedy Bóg posłał Eliaszowi anioła. Ten przynosi mu pożywienie i poleca wyruszyć w drogę. Eliasz wstał i szedł przez pustynię 40 dni. Doszedł do góry Horeb, gdzie spotkał się z Bogiem i otrzymał nowe zadania: namaszczenie króla i naznaczenie swego następcy. Eliasz znowu chciał żyć. Krótkotrwałe załamanie minęło. Odczuwał radość z pełnienia wyznaczonej mu przez Boga misji. Każdy człowiek jest chciany przez Boga i ma Jego podobieństwo w sobie. Każde życie jest święte od chwili poczęcia aż do naturalnej śmierci, bo człowiek powstał dzięki miłości Boga.

Bóg chce się mną opiekować w trudnych chwilach, tak jak opiekował się Eliaszem. Psalmista mówi nam o Jego miłości:

Ty bowiem utworzyłeś moje nerki, Ty utkałeś mnie w łonie mej matki. Dziękuję Ci, że mnie stworzyłeś tak cudownie, godne podziwu są Twoje dzieła. Mnie w zalążku widziały Twoje oczy i w Twojej księdze zostały spisane wszystkie dni, które zostały przeznaczone, chociaż żaden z nich [jeszcze] nie nastał. (Ps 139,13-14.16)

 

W każdej chwili mamy możliwość korzystania ze swoich talentów, aby życie było radosne i szczęśliwe. Jednak w życie człowieka wkradł się grzech ze wszystkimi jego konsekwencjami: smutkiem, problemami, słabościami, chorobami… Zło dociera do nas przez nadużywanie alkoholu czy zażywanie narkotyków, brak czasu i niezrozumienie ze strony rodziców, agresję i przemoc w rodzinie i w szkole oraz na wiele innych sposobów. Wszystko to powoduje wewnętrzny ciężar, który prowadzi do braku nadziei. Gdy czarne myśli zasłaniają cały świat, warto zwrócić się o pomoc do osób, z którymi możecie się podzielić swoimi kłopotami. One pomogą wam dostrzec wyjście z sytuacji i będą dla was oparciem. Pomogą, tak jak anioł Eliaszowi, otrząsnąć się z przygnębienia i usłyszycie, że przed wami jeszcze tak wiele dobra; że życie jest najcenniejszy darem Boga; że jest ktoś, kto na was czeka, choć wy o tym nie wiecie; że ktoś was kocha, chociaż nie macie o tym pojęcia. Przed wami najpiękniejsze lata życia. Nie warto ich stracić. Może się też zdarzyć sytuacja, że to wy będziecie tymi, którzy udzielą pomocy. Okazana życzliwość i serdeczność, która w danej chwili wydaje się niewiele znaczyć, może uratować życie. Nigdy nie wiemy, co przeżywa drugi człowiek i jaką wartość ma dla niego nasz uśmiech czy pomoc. I odwrotnie, nasza uszczypliwość, wyśmianie może się stać powodem katastrofy. Czasem niewiele potrzeba. Jesteśmy odpowiedzialni za życie tych, którzy są wokół nas.

Pomyśl:

Co możesz zrobić, by zapewnić innych o swojej życzliwości i pomocy?

Jak możesz wykorzystać  talenty, którymi obdarzył ciebie Bóg?

Zapis do zeszytu:

Bóg jest Tym, dzięki któremu człowiek istnieje. To On dał człowiekowi duszę oraz ciało. Wyposażył go w rozum, wolną wolę, by mógł przeżyć swoje życie najlepiej, jak to możliwe. Bóg towarzyszy człowiekowi przez całe jego ziemskie życie i opiekuje się nim zwłaszcza w trudnych chwilach. Życie jest przygotowaniem do spotkania z Bogiem w wieczności.

Okazana życzliwość i serdeczność może uratować czyjeś życie. Nasza pomoc, a nawet zwykły uśmiech mogą mieć wielką wartość dla drugiego człowieka. Nasza uszczypliwość lub wyśmianie mogą być przyczyną nieszczęścia. Jesteśmy odpowiedzialni za życie tych, którzy są wokół nas.

 

 

 

 

26.10.2020r.

Klasa VII a i b

 

Temat: Wirtualny świat w realnym życiu.

 

Internet jest bardzo ważnym narzędziem w dzisiejszym świecie. Współczesne pokolenie nazywane jest nawet „pokoleniem sieci”. Przy pomocy Internetu robimy zakupy, zdobywamy wiedzę, relaksujemy się, np. słuchając muzyki, podtrzymujemy kontakty z przyjaciółmi, nawiązujemy nowe znajomości. Internet jest niezwykle pomocny w pracy i w domu, ale jak w przypadku każdego narzędzia istnieje niebezpieczeństwo, że będziemy go źle używać. Łatwy i częsty dostęp do świata wirtualnego może przesłonić codzienne obowiązki. Wielu ludzi wykorzystuje Internet do budowania swojej popularności, zapominając, że ich wartość nie wynika z tego, jak dużo informacji o sobie zamieszczą w sieci i jak wielu znajomych będą mieli na różnych portalach społecznościowych.

 

Internet jest dobrym sługą, ale złym panem – tak można sparafrazować francuskie przysłowie odnoszące się do pieniędzy, dzisiaj bardzo dobrze pasujące do rzeczywistości wirtualnej.

 

Przepis na dobre, czyli mądre korzystanie z Internetu trzeba rozpocząć od podania składników. Są nimi: PRAWDA, ODPOWIEDZIALNOŚĆ, DYSCYPLINA CZASOWA, OCHRONA WŁASNEJ PRYWATNOŚCI, OSTROŻNOŚĆ, OGRANICZONE ZAUFANIE DO NIEZNAJOMYCH. Wszystko to należy ze sobą dobrze wymieszać i podawać          z dodatkiem ŻYCZLIWOŚCI i KULTURY OSOBISTEJ.

Św. Paweł w Liście skierowanym do Efezjan zapisał:

Dlatego, odrzuciwszy kłamstwo, niech każdy z was mówi prawdę swemu bliźniemu. Niech nie wychodzi z waszych ust żadna mowa szkodliwa, lecz tylko budująca, by wyświadczała dobro słuchającym. (Ef 4,25.29)

 

Pamiętajcie o tym, że słowo ma swoją moc. Potrafi zbudować, dodać otuchy, podnieść na duchu, ale potrafi też odebrać chęć do życia. Słowem można dać wsparcie, można też i zranić. Wybór należy do nas.

 

Zapamiętaj !

www na 10 sposobów:

1. Szukaj w Internecie tego, co cię rozwija i jest wartościowe.

2. W Internecie też możesz spotkać Boga.

3. Czyń dobro za pośrednictwem sieci.

4. Dbaj o bezpieczeństwo swoich przyjaciół.

5. Szanuj prawa własności w sieci.

6. Rozmawiaj z rodzicami, gdy coś cię zaniepokoi w Internecie.

7. Bądź ostrożny, gdy spotykasz się z kimś poznanym w sieci – skonsultuj to z rodzicami.

8. Szanuj innych użytkowników Internetu i wymagaj, by ciebie też szanowano.

9. Dbaj o twoje hasło, jak o największą tajemnicę.

10. Posługuj się nickiem.

 

Zadanie: Poszukaj w Internecie katolickich stron dla młodzieży i wpisz do zeszytu ich adres internetowy.

*****************************************************************************************